interview met hilde vandermeeren

​

​Hilde Vandermeeren (°1970) is een Vlaamse auteur van kinder- en jeugdboeken en psychologische thrillers. Ze studeerde klinische psychologie en was ruim tien jaar leerkracht in het secundair onderwijs. Sinds 2006 leeft ze fulltime van haar pen. Veel van haar boeken werden vertaald en bekroond met literaire prijzen in binnen- en buitenland. Met Schemerzone won ze in 2017 de Hercule Poirot Prijs, de prijs voor de beste Vlaamse misdaadroman van het afgelopen jaar. Hilde woont met haar gezin in Torhout (België). Ze is dol op spannende boeken schrijven, maar in haar dagelijkse leven houdt ze het liefst van eenvoudige dingen zoals wandelen met de hond, films en series kijken en lezen. 













                                                                                                                                                                                                                                                  ©Florian van Eenoo

---

Onlangs verscheen Schemerzone. Kun je in je eigen woorden vertellen waar het boek over gaat?
Schemerzone gaat over de verpleegkundige Kate die in een Londense privékliniek werkt. Ze komt erachter dat ze narcolepsie heeft. Dat is een zeldzame aandoening waardoor ze onbedwingbare slaapaanvallen krijgt, levensechte nachtmerries en in bepaalde omstandigheden ook spierverslappingen waardoor ze in elkaar zakt. Om haar baan niet te verliezen, verzwijgt ze die aandoening. Door een voorval in de kliniek krijgt ze echter de sensatiepers achter zich aan. Maar niet alleen de sensatiepers – ook iemand anders. Iemand die niet wil dat de waarheid aan het licht komt.

 Je hebt voor zowel de doelgroep jongeren als volwassenen boeken geschreven. Voor welke doelgroep schrijf je het liefst?
Ik heb tussen 2001 en 2015 ongeveer 45 boeken geschreven voor kinderen tussen 5 en 12 jaar. Hierbij graag ook meegeven dat kinderboeken absoluut niet verboden zijn voor volwassenen. Integendeel, ik vind dat volwassenen veel meer kinderboeken zouden moeten lezen. Ik heb heel graag voor de jeugd geschreven, maar het is mooi geweest. Ik heb dat hoofdstuk in schoonheid afgesloten. Over bepaalde belangrijke thema’s die me raakten heb ik al geschreven: zoals pesten, een familielid verliezen, geen vriendjes hebben, … enz. En ik wilde mezelf niet herhalen. Die thema’s heb ik beschreven met humor en ontroering, dat maakt het verteerbaar voor de jonge lezers. Ik heb een voorliefde voor spannende boeken, sinds mijn dertiende ben ik verslingerd aan dat genre. Vandaar dat ik het nu bijzonder fijn vind om zelf spannende boeken te schrijven. De menselijke (slechte) geest is onuitputtelijk, ik ben niet bang dat ik ooit zonder inspiratie zal zitten.

Je hebt een groot aantal boeken uitgebracht. Op welk boek ben je het meest trots en waarom?
Eigenlijk kan ik daar niet tussen kiezen, dat is alsof je tussen je eigen kinderen moet kiezen. Ze zijn verschillend en je toch even dierbaar. Zo zou ik mijn debuutthriller anders schrijven indien ik die nu opnieuw zou schrijven, maar het boek is me dierbaar omdat daar alles mee begon. Dat de filmrechten van Stille grond verkocht zijn aan Eyeworks Belgium, vind ik wel iets om trots op te zijn.

Wat vond je het moeilijkste aan het schrijven van dit boek?
Er zijn italic stukken in Schemerzone waar ik de dader/daderes aan het woord laat in de ikvorm. Ik had me voorgenomen om dat zo te doen en de identiteit niet te onthullen maar pas op het einde prijs te geven. Aan de lovende reacties van de lezers te horen, is dat goed gelukt. Ik ben daar heel blij om, want dat was echt wel een uitdaging.

Wat heeft jou geïnspireerd om dit boek te gaan schrijven?
Mijn tagzin achteraan het boek luidt: Eén tweet kan je leven verwoesten. Dat is geïnspireerd op waar gebeurde feiten: een Amerikaanse zakenvrouw die bij een groot concern werkte is door één domme tweet haar baan en haar vrienden kwijtgeraakt. Ze heeft zelfs doodsbedreigingen gekregen. Dit is niet haar verhaal, maar ik ben wel uit de boven vermelde tagzin vertrokken om Schemerzone te schrijven.

Wat vind je het origineelst aan jouw verhaal?
Dat zou een goede vraag zijn voor de lezers (lacht). Zelf vind ik het personage Nano heel bijzonder. Hij heeft dwerggroei en werkt in een Londense nachtclub waar hij verkleed als Oempa Loempa (dat zijn die gekke mannetjes uit Sjakie en de chocoladefabriek van Roald Dahl) aan een katrol over het plafond zoeft om jarigen een Magnum-fles champagne te brengen. Dit personage is gebaseerd op iemand met dwerggroei die in realiteit dit werk doet in een Londense nachtclub.

Tot slot zijn wij benieuwd of je nog tips hebt voor beginnende schrijvers. Aan welke tip heb jij veel gehad?
Het klinkt misschien logisch, maar de beste tip is: eerst en vooral heel veel lezen. Daardoor merk je wat werkt en wat niet mbt perspectief, spanningsopbouw, personages enz. Hierbij ook graag twee concrete tips voor schrijvershandboeken waar ik veel aan gehad heb: Over leven en schrijven (Stephen King) en Het geheim van de schrijver (Renate Dorrestein).


Wil je meer weten over Hilde? Deze  link brengt je naar haar website!