Interview met Marguerita Le Roy

Haar naam is Marguerita Le Roy. Rustig. Verlegen. Bescheiden. Doordeweeks werkt ze en in het weekend is ze meestal achter haar computer te vinden. Iemand moet tenslotte het vervolg op Midland - De terugkeer herschrijven... In haar vrije tijd leest ze graag, kijkt ze soms een film en als het om eten gaat, verlaat ze zelfs weleens het huis. Huishoudelijke taken verafschuwt Marguerita, dus nu ze een uitgever heeft en schrijven werk kan noemen, laat ze geen kans onbenut om tegen haar man te roepen dat ze écht geen tijd heeft om te stofzuigen. Dat werkt helaas niet altijd...

---

Een klein aantal maanden geleden is ‘Midland’ bij Boek10 verschenen. Zou je in je eigen woorden kunnen vertellen waar het verhaal over gaat?
 Sinds het auto-ongeluk dat haar ouders fataal werd, leidt Sammy een eenzaam bestaan. Nachtmerries over een duistere, gebroken wereld waarin ze wordt opgejaagd door in het zwart gehulde mannen, maken echter een abrupt einde aan haar rust. Als ze zich realiseert dat de verwondingen die ze in haar slaap oploopt niet verdwijnen als ze wakker wordt, rest haar geen andere keuze dan te achterhalen wat haar dromen betekenen. Samen met een man die ze haar vijand waant, maar die beweert hetzelfde door te maken als zij, ontrafelt ze de leugens waarop haar leven is gebaseerd en betreedt ze een wereld waarin zelfs de doden onwelkom zijn.
 
Karakters zijn misschien wel net zo belangrijk als de verhaallijn van een boek. Hoe zijn jouw personages tot stand gekomen?
 De personages kwamen tot stand tijdens het schrijven. Toen ik aan Midland begon, had ik alleen een hele hoop gebeurtenissen die zouden plaatsvinden en waar ik ze naartoe moest zien te krijgen. Onderweg stelde ik mezelf vragen als: “Hoe zou ze daarop reageren?” of “Is het logisch als ze dat doet?” Hoe verder het verhaal vorderde, hoe beter ik wist wat wel of niet bij iemand paste.
 
Als je moest kiezen tussen onderstaande situaties, wat heeft dan je voorkeur?
- Een goed uitgedacht plot, maar met slecht uitgewerkte personages.
- Steengoede personages, maar met een belabberd plot.
Steengoede personages en een belabberd plot. Hoe perfect een verhaal ook in elkaar mag zitten, als ik niet kan meeleven met de personages, doet het me niets. Dat ik uitstekend plezier kan beleven aan interessante personages die oninteressante dingen doen, ontdekte ik toen ik The slow regard of silent things las. Rothfuss deed er acht bladzijden over om te vertellen hoe iemand zeep maakte. Spannend? Welnee. Auri maakte het de moeite waard. Ook heb ik genoeg boeken gelezen waarvan de plot wat rammelde, maar zolang de personages emoties in me weten op te roepen, ben ik best een vergevingsgezinde lezer.
​

Wat vind jij het origineelste aan ‘Midland’?
 Lastige vraag… Midland - De terugkeer is het eerste deel van een trilogie waar ik al jaren mee bezig ben. Om die helemaal te schrijven, moest ik het als één verhaal zien, dus benoemen wat ik het origineelst vind zonder te veel weg te geven, kan ik niet. Ik kan wel zeggen dat ik nooit een verhaal zoals Midland heb gelezen, daarom schreef ik het, en dat ik denk dat het ook geschikt is voor mensen die normaal geen fantasy lezen. Midland gaat vooral over gewone mensen die in ongewone situaties worden gedwongen, over hoe ver ze willen gaan om daaruit te ontsnappen. Is dat een nieuw idee? Vast niet. Maar ik vertel het en dat is niet eerder gedaan, dus dat maakt het origineel. Daarnaast was het verhaal voor mij een puzzel waarvan de stukjes langzaam op hun plek vielen. Hopelijk is het dat ook voor de lezer.
 
Wat vind je het meest uitdagende aan schrijven in het algemeen?
 Het verhaal kloppend maken. Toen ik het eerste boek schreef, deed ik dat met bepaalde gebeurtenissen en vraagstukken in gedachten, en werden mijn personages geleidelijk gevormd door wensen, verlangens en doelen. Gaandeweg knoopte ik de nodige losse eindjes aan elkaar, maar niet allemaal, gezien Midland een trilogie is. Voor de volgende delen moest ik op zoek naar verklaringen en beweegredenen voor wat ik in boek één startte. Dat ik fantasy schrijf, betekent helaas niet dat ik overal mee wegkom. Ik liep meermaals vast en dan vroeg ik me telkens af of iets écht in het verhaal moest. Zo ja, dan zocht ik soms maanden naar een manier om het erin te kunnen houden. En ik was best trots op mezelf als ik die vond.
 
Wat is het mooiste compliment dat je over ‘Midland’ hebt ontvangen?
 Het mooiste compliment vind ik dat Midland wordt gelezen. Dat mensen de achterflap zien en denken: dat boek wil ik hebben. Ook is het erg fijn om te horen dat iemand nieuwsgierig is naar het vervolg. Dat maakt het extra leuk om mijn vrije dagen als kluizenaar door te brengen.
 
Waarin zou je je als schrijver nog beter in willen ontwikkelen?
 In alles. Het kan altijd beter, strakker, mooier. Als ik Midland nu zou lezen, wil ik vast en zeker alles veranderen. Ik leer elke week iets nieuws, dus elke week schort er weer iets anders aan mijn verhaal. Ik blijf mezelf ontwikkelen, feedback waarin ik me kan vinden neem ik mee, en als lezers dat merken bij mijn volgende boeken is dat mooi meegenomen.
 
Heb je tot slot nog een gouden tip voor beginnende schrijvers, of juist voor schrijvers met al wat ervaring?
 Schrijf alleen wat je zelf leuk vind. Als je het niet wilt uitgeven, zie ik geen reden om iets anders te doen. Als je het wel wilt uitgeven, ook niet. Een verhaal zo mooi mogelijk afleveren kost tijd. De afgelopen jaren heb ik Midland - De terugkeer talloze keren herschreven en gelezen. Ik denk niet dat ik dat had overleefd als ik het verschrikkelijk vond.

---

Interview door Rosane