Recensie 'De belofte' (Stephan van Erp)

Titel: De belofte
Auteur: Stephan van Erp
Uitgeverij: De boomhutschrijver
Jaar van uitgave: 2017
Aantal bladzijdes: 260

Op 11 maart 1979 komt Margje niet thuis nadat ze een avond op stap is geweest. Haar moeder Johanna voelt meteen dat er iets heel erg mis is. Margje komt dan ook nooit meer thuis, maar wordt eveneens nooit gevonden. Als Johanna in de zomer van 2014 op haar sterfbed ligt, vraagt ze haar kleindochter Karlijn om de zoektocht verder te zetten. Karlijn studeert rechten en kan via de universiteit het onderzoeksdossier bekijken. Niemand weet dat deze case over haar tante gaat, of dat Karlijn echt alles zal doen wat ze kan om deze zaak op te lossen. Zal het Karlijn lukken om haar belofte waar te maken?
​

De belofte speelt zich voor een groot deel af in Asten-Heusden, het dorp waar ikzelf ondertussen al meer dan 10 jaar woon. Het is ook geschreven door iemand uit Asten, wat het extra leuk maakt. Maar tevens extra ‘moeilijk’. Zo’n boek mag niet tegenvallen, stel je voor dat je niet meer dan twee sterren kan geven… De omslag is in elk geval veelbelovend: sfeervol, maar dan wel op een dergelijke manier dat je er kippenvel van krijgt.

Het eerste hoofdstuk hakt er meteen goed in. Het is geschreven vanuit het standpunt van de dader. De schrijfstijl is scherp, giftig, noem het zelfs gerust agressief. Het maakt meteen erg nieuwsgierig naar het verdere verhaal. In het tweede hoofdstuk gaan we over naar een ander ik-persoon, Johanna, wat zorgt voor een compleet andere toon. Hierdoor kom je snel goed in het verhaal te zitten.

In deel twee, wat na 30 pagina’s reeds begint, schakelen we wederom over naar een andere verteller. Nu kruipen we in de huid van Karlijn. Zij is een jonge, vlotte meid. Het type hoofdpersoon waarbij je niet anders kan dan haar leuk vinden. Mede omdat ze iemand is, die ver gaat om haar doel te bereiken: uitzoeken wat er met Margje is gebeurd.

Het verhaal is mooi opgebouwd, met de nodige spanning, maar ook rustmomenten, waarin je de karakters beter leert kennen. Al had die uitdieping van personages net wat meer gemogen, ze blijven redelijk oppervlakkig. Dit is zeker bij de randpersonages het geval en er is ruimte in het verhaal voor zulke uitdieping. Stephan weet sfeer erg goed over te brengen en hetzelfde geldt voor emoties. Je kan je heel goed voorstellen wat de mensen moeten voelen en doorstaan.

Het enige echte minpunt voor mij was het einde. Dit voelt niet helemaal af, alsof er nog een epiloog had moeten zijn. Neemt niet weg dat De belofte zeker een aanrader is, ook als je niet in de buurt van De Peel woont. De angst om te weinig sterren te kunnen geven, was – gelukkig – dan ook volkomen ongegrond. Ik kijk uit naar het volgende boek van Stephan!

Recensie door Karolien

​