Recensie 'De Sterrentrilogie: Het glazen eiland' (Nora Roberts)

Titel: Het glazen eiland
Serie: De  Sterren-trilogie (3)
Auteur: Nora Roberts
Uitgeverij: Boekerij 
Jaar van uitgave: 2017
Aantal bladzijden: 334
​
Om de kroning van hun nieuwe koningin te vieren, schiepen de godinnen van de maan drie sterren: een van vuur, een van ijs en een van water. Maar toen verdwenen de sterren, waardoor een duistere macht de ruimte kreeg en het heelal in gevaar kwam. Nu slaan drie vrouwen en drie mannen de handen ineen om het onheil te keren…
Als de jacht op de Ster van IJs de zes Wachters naar Ierland brengt, moet de onsterfelijke Doyle zijn dramatische verleden onder ogen zien. Drie eeuwen geleden sloot hij zijn hart, maar zijn strijdbare geest is nog wild en ongebroken.
Als archeoloog kent Riley de Ierse kust goed, maar de dreiging van hun vijand, die uit is op totale vernietiging, maakt haar onzeker. Terwijl ze in de Ierse geschiedenis zoekt naar aanknopingspunten die zullen leiden naar de laatste ster en het mysterieuze glazen eiland, moet Riley toegeven dat ze zich aangetrokken voelt tot Doyle. Het is zijn kracht die haar zal steunen en haar de moed zal geven om hen allemaal te redden.

 
Het boek begint met een proloog die geschreven is vanuit de drie godinnen die de verdwenen sterren hebben geschapen. De rode draad van de trilogie wordt hierin uitgelegd, waardoor het derde boek als een stand alone gelezen kan worden. Het was niet moeilijk om te begrijpen waar het verhaal over ging.

Het leren kennen van de personages gaat moeizamer. In het begin zijn veel dialogen uitgeschreven die behoorlijk kaal zijn: het is niet altijd duidelijk wie er aan het woord is en hoe personages zich voelen.
Het verhaal wordt in principe vanuit Riley en Doyle geschreven, maar de gedachten van andere personages komen er soms ook tussendoor. Deze door elkaar lopende perspectieven maakten het lastig om me in de personages in te leven, doordat het in het begin niet altijd duidelijk was over wiens gevoelens of gedachten ik las.
Uiteindelijk lukte het me wel om de personages uit elkaar te houden. Vooral de dames hebben een eigen karakter. Sawyer en Bran waren daarentegen niet erg sterk uitgewerkt. Wellicht was dat ook niet nodig voor lezers die de voorgaande twee delen hebben gelezen, gezien zij daar een prominentere rol in speelden.
Wat opvallend was, was de harmonie waarin de personages met elkaar omgingen. Ondanks de lange tijd dat zo dicht op elkaars lip zitten, zijn er maar weinig irritaties en de enkele keer dat dat gebeurt, waait het ook snel weer over. De personages waren misschien meer tot leven gekomen als ze iets meer ruwe randjes hadden (met uitzondering van Riley en Doyle, daar ging dat wel heel goed).
De dialogen tussen meer dan twee personen lezen moeizaam en brengen de personages ook niet echt tot leven. Het gaat vaak van de hak op de tak en hoewel dat in het echte leven ook gebeurt, leest het niet prettig en begrijp ik er de noodzaak niet van. De gesprekken duren dikwijls te lang zonder dat het echt iets lijkt toe te voegen aan het verhaal.

De doelstelling van de zes personages is duidelijk, zodat het plot redelijk voorspelbaar is. Er zijn geen verrassende wendingen en de actiescènes zijn erg kort in vergelijking met alle bladzijden aan voorbereidingen die eraan voorafgaan. Van spanning is daarom niet echt sprake.
Wat het plot betreft, is het een beetje onwerkelijk dat alleen deze zes mensen iets tegen het onheil kunnen aanrichten. De indruk wordt gewekt dat de hele wereld vernietigd dreigt te worden als het de hoofdrolspelers niet lukt om de antagonist tegen te houden, maar het is niet duidelijk waarom die zich wel tegen een leger of andere machtige magiërs zou kunnen weren. Veel dingen bleken dan wel ‘voorbestemd’ te zijn voor de zes hoofdpersonen, maar voor mij werkt dat niet zo goed en daardoor verliest het verhaal een beetje aan kracht.

Waar Roberts wel heel goed in slaagt, is het beschrijven van de (romantische) gevoelens van de personages en het opbouwen van de passie ertussen. Dit wist ze prachtig te verwoorden op een manier die verre van afgezaagd klonk. Hierdoor heb ik de twee hoofdpersonen (die duidelijk meer zwakten hadden dan de andere personages) wel in mijn hart gesloten.

Al met al zal dit boek bij liefhebbers van romantische fantasy wel in de smaak vallen, maar voor mij ontbrak het aan spanning en mysterie. Het verhaal leek geen enkel moment van de vastgestelde koers af te wijken en wist me niet te verrassen. 

Recensie door Natascha