Recensie 'Dipinto' (Danaë Ten Hoedt)

​Titel: ​Dipinto
Serie: Martelli
Auteur: Danaë ten Hoedt
Uitgeverij: Zilverbron
Jaar van uitgave: 2016
Aantal bladzijden: ​451

Devine heeft een obsessie voor het raam aan de overkant. Hoewel het onbewoond zou moeten zijn, brandt er licht in het huis en ziet ze schaduwen. Steeds geestdriftiger onderzoekt ze alles rondom het huis, totdat haar vrienden ineens de aandacht opeisen. Vooral Olivier.

De relatie met Olivier, die steeds intiemer wordt, is niet wat ze ervan verwacht had. Hoe meer hij over zichzelf vertelt, hoe meer raadsels Devine heeft op te lossen, die uiteindelijk leiden tot het grootste mysterie: het huis aan de overkant. Eindelijk durft ze de inbraak te ondernemen. Op de zolderkamer doet ze een ontdekking die haar leven op zijn kop zet.
​
Dipinto is het eerste deel van de trilogie Martelli, waarin de zestienjarige Devine betrokken raakt bij een strijd tussen een familie met een bijzondere gave en een hebzuchtige sadist.

---

Een van de dingen die van Dipinto een interessant boek maken, zijn de mysteries die in het verhaal naar voren komen. Een voorbeeld daarvan is het geheimzinnige huis naast dat van hoofdpersoon Devine, dat onbewoond is, maar waar Devine soms wel licht ziet branden. Een andere manier waarop Den Hoedt de focus op geheimzinnigheid legt, is door shady personages te introduceren. Als lezer krijg je meteen door dat er iets niet helemaal in de haak is, maar hoe dat precies zit en hoe de verschillende shady personages met elkaar verbonden zijn, blijft een lange tijd giswerk.

De wereld waar Devine naar verloop van tijd terechtkomt, wordt steeds iets meer aan de lezer onthuld. Hoewel de sfeer een beetje laat-Middeleeuws aandoet, voelt het geenszins als een “standaard” Middeleeuwse fantasy-setting. Juist de duidelijke Nederlandse en Italiaanse invloeden maken een verschil.

De kracht van het verhaal zit hem in de personages. Devine is een krachtig personage dat duidelijke zwakheden heeft en die je soms graag een klap zou verkopen, net als de belangrijkste nevenpersonages. Juist de ergernissen die ze opwekken, zorgen ervoor dat ze erg echt overkomen. Tegelijkertijd wordt het verhaal door zo veel verschillende oogpunten verteld dat dat ook een vertragend effect heeft. Meer dan eens vroeg ik me af of het nodig was dat er een personage-wisseling plaatsvond of dat er weer een nieuwe point of view werd geïntroduceerd. De scènes waren wellicht krachtiger geweest als er niet vanuit ieder personage werd verteld. Juist doordat iedereen ‘aan het woord’ kwam, waren er bijpersonages die niet goed uit de verf kwamen en die me niet helemaal konden overtuigen. De antagonist was er daar ook één van, zijn liefde voor gruwelpraktijken voelde wat willekeurig. Wellicht was het beter geweest om naar zijn gedachten te gissen dan dat je ze voorgeschoteld kreeg.

Ondanks de vele perspectiefwisselingen was het verhaal goed te volgen. De schrijfstijl was aangenaam en toegankelijk en de lezer wordt genoeg geprikkeld om door te lezen. In de laatste regels zit zelfs een twist die me nog nieuwsgieriger maakt naar het volgende deel. Een debuut dat smaakt naar meer!

Recensie door Natascha