Titel: Slapen doen we morgen weer Auteur: Alice Bakker Uitgeverij: Godijn Publishing Jaar van uitgave: 2017 Aantal bladzijdes: 187 De vijftienjarige Merel gaat met haar vrienden naar het Koningsnachtconcert in het Klaverpark. Daar treedt de band Twils op, waar Merel en haar vriendin Sarah groot fan van zijn. Als er een aanslag gepleegd wordt tijdens het concert verandert alles. Al snel blijkt dat het niets met terrorisme te maken heeft, iemand heeft het op Twils gemunt. Waarom? En wat heeft Merel met de dader? ''Slapen doen we morgen weer'' is een Young Adult over vriendschap, dood en je minder voelen dan een ander. Door de aanslagen van de afgelopen jaren heeft Bakker met Slapen doen we morgen weer een actueel thema te pakken. Na het lezen van de achterflap schoten mijn gedachten als eerste naar de aanslag in Parijs, waar eind 2015 veel bezoekers om het leven kwamen. Het is een gedurfd onderwerp om een boek over te schrijven, zeker voor deze leeftijdsgroep. Hoewel al snel duidelijk wordt dat terrorisme hierbij geen rol speelt, wordt je er als lezer aan herinnerd dat dit makkelijk kan gebeuren en ook gebeurd ís.
Bij zo´n heftig thema is het natuurlijk van het grootste belang dat de gevoelens van de personages goed uitgewerkt zijn. Gelukkig is dat het geval. De impact die alles op Merel heeft is geloofwaardig weergegeven en uit zich onder meer in intens verdriet, angst en woedeaanvallen. Hierdoor is er sprake van een geloofwaardig hoofdpersonage waarin je je goed kunt verplaatsen. Hoewel er veel aandacht is besteed aan de gevoelens van Merel, blijven andere personages een beetje oppervlakkig. De relatie met haar ouders hadden meer uitgediept kunnen worden, als ook die met haar beste vriendin en de jongen op wie ze verliefd is. De liefdesontwikkeling die plaatsvindt voelde erg willekeurig en een beetje ongeloofwaardig. Misschien was het zelfs beter geweest als hij niet zo een grote rol had gespeeld. Hoewel jongvolwassenen het beoogde publiek zijn, denk ik dat het boek beter door kan gaan voor een jeugdboek. Wellicht waren de oppervlakkige relaties dan ook minder in het oog gesprongen. De schrijfstijl is namelijk erg simpel, met veel korte zinnen, en het lettertype is opvallend groot. Er zit veel vaart in het verhaal, misschien zelfs iets te veel. Daarnaast mist het boek een goede spanningsopbouw, doordat je al vroeg weet wie de dader is en wat zijn beweegredenen zijn. Bij een jongere leeftijdsgroep was dat wellicht geen probleem geweest, het thema is al behoorlijk zwaar, maar zelf had ik nog veel langer naar de dader willen gissen. In mijn ogen vormde het geen voordeel dat die al zo vroeg in het verhaal onthuld werd. Ondanks bovengenoemde punten las het boek als een trein weg. Ik ben geen snelle lezer, maar binnen drie uur was ik erdoorheen. Dat betekent dat het lekker geschreven is, voldoende nieuwsgierigheid opwekt en dat de karakters boeiend genoeg. In het achterhoofd gehouden dat het een jonger publiek wellicht nog meer aanspreekt, kan er zeker van een geslaagd debuut worden gesproken!
0 Comments
Leave a Reply. |
Archieven
May 2020
Categorieën
All
|