In Openbaring leren we de veertienjarige jongen Jeroen Vegter kennen. Zijn moeder is heel beschermend geworden sinds zijn vader vorig jaar is overleden. Jeroen vind zijn vader maar een lafaard, wie laat zich nou opvreten door een zwerfhond?
Dan krijgt Jeroen een vaag briefje, dat hij naar de ‘Vogelberg’ moet komen om 12 uur ’s nachts. Terwijl hij van zijn moeder met klem kreeg te horen dat hij ’s avonds na het eten niet meer weg mocht. Jeroen twijfelt of hij het moet doen, maar besluit dan toch te gaan. Op de Vogelberg is er niemand en net wanneer hij weg wil, hoort hij het klappen van grote vleugels…
Jeroen krijgt een introductie in Ordo Entia. Een orde waar zijn vader ook bij heeft gezeten. Ze werken samen met mythische wezens. Zij proberen een samenleving te vormen waar ze zij aan zij kunnen leven. Er is echter nog een andere orde, de Aretikos. En zij vinden dat alle wezens dood moeten, geen vredelievende gedachtegoed.
Om bij de orde te mogen moet hij naar school gaan waarin hij alles in drie weken leert. Maar naast de orde en de grote veranderingen in Jeroens leven, zijn er meer dingen die veranderingen gaan brengen. Jeroen is een jongen van veertien jaar oud, gewoon een normale jongen. En dat blijft hij het hele verhaal. Er is totaal geen karakterontwikkeling. Hij is een bang, vertwijfeld jochie. Dit is normaal voor een veertienjarige knul, maar het zou fijn zijn als je daar aan het einde van het verhaal meer van groei zou opmerken. Er word langzaam opgebouwd, zodat we wat krijgen te weten over de wereld zoals die eigenlijk is; mens en mythe samen in een wereld. Tenminste dat zou het moeten zijn. Als Jeroen en Naomi in de opleiding zitten gaat het allemaal nog gemoedelijk en rustig opbouwend. Hier heeft het wel wat weg van de wereld van Harry Potter op Hogwarts. Dit blijft heel lang voortkabbelen en dan ineens tegen het einde aan word er van alles op het pad van Jeroen gesmeten. Er komen dingen naar voren die ze nog niet besproken hebben op de opleiding, die ze nog nooit hebben gedaan (althans, niet beschreven en ook niet per se aannemelijk). Het lijkt erop alsof de schrijver ineens dacht ‘Oh ja, maar dit en dit en dat moet er eigenlijk ook nog in’. Alsof ze het alsnog spannend probeerde te maken. Helaas maakte dit de boel erg rommelig, ongeloofwaardig en vlak. De karakters zijn eendimensionaal en dit is jammer. Je verwacht dat er meer groei is, zeker van de hoofdpersoon. Wat ook erg jammer was, de mythische wezens zijn in het begin van het boek nog het meest belangrijk, daarna veranderd dat ineens vanwege een familievete. Het oogpunt verschuift dus. Aan het einde lees je nagenoeg niets meer over de wezens, terwijl dat juist wel erg leuk was. Daarnaast staan er in het boek heel veel opmaakfouten en opbouwfouten. Een verkeerde naam bij het verkeerde karakter, een naam die verkeerd is geschreven, compleet verkeerde woorden in de zin. Woorden toegevoegd of weggelaten. Kortom ontzettend slordig en voor de oplettende lezer ook erg storend. Mede hierdoor en vanwege bovenstaande nodigt het mij niet uit om het vervolg te lezen. Echter vermoed ik dat de doelgroep 12-15 jarige er geen problemen mee zullen hebben en er wel van kunnen genieten.
Door Wendy Hogendoorn
0 Comments
Leave a Reply. |
Archieven
May 2020
Categorieën
All
|