DE verdwenen prinses van geografie - liesbeth jochemsen

Jaar van uitgave: 2017
Gelezen vorm: E-book
Aantal bladzijdes: 158
Genre: Fantasy
 
Hoi, ik ben Alice. Onlangs vond ik een brief van mijn emme, dat betekent moeder in onze taal. Zij was prinses van ons vroegere buurland. Toen ze, als gevolg van een vloek, na honderd jaar slapen wakker werd, was alles anders. Met hulp van prins Hamlet probeerd zij met een andere identiteit een nieuw bestaan op te bouwen. Wanneer hij ontdekt dat zij zwanger is, stuurt hij haar weg. Ze komt bij de zeven zussen terecht, waar ze mijn eppe, dat betekent vader, ontmoet. Hij is ook slachtoffer van een vloek. Om hem te bevrijden moet ze haar ware identiteit bekendmaken. Voor velen is de verdwenen prinses van Geografie slechts een legende. Maar anderen hebben wellicht nog wraakgevoelens vanwege de gevolgen die haar verdwijning had. En wil prins Hamlet wel dat mijn eppe weer normaal wordt? Hoe het allemaal is afgelopen lees je in dit boek, waarin ikzelf ook een belangrijke rol speel. Groetjes van Alice Trijntje Jacoba, prinses van Topografie.

---

Het boek begint met een brief van de prinses van Geografie, Dorarosa, aan haar dochter Alice. Het is geschreven in een vorm van oud-Nederlands waar je even aan moet wennen. Het verhaal begint verder redelijk langzaam, Dorarosa verteld over twee herinneringen uit haar jeugd: over het feit dat ze van haar ouders – emmes – nooit met spinnen mocht spelen en dat het verboden was voor haar om bij een heksenverbranding aanwezig te zijn. Vanaf daar gaat het verhaal in een rap tempo vooruit. Het boek is 158 bladzijdes lang en in die korte periode gebeurd er ongelofelijk veel. Dit zorgt ervoor dat de vele scenés niet gedetailleerd genoeg zijn uitgewerkt. Het verhaal springt van de hak op de tak en dat maakt het verwarrend om te lezen. Het voelt gehaast en geforceerd. Het lijkt alsof Liesbeth Jochemsen één plan in haar hoofd had en alles in dat boek gepropt moest worden. Daarbij zijn de hoofdstukken ook vrij kort. Het was veel fijner geweest als de scenés beter uitgewerkt waren en meer opvulling hadden. Nu werden alleen de essentiële onderwerpen benoemd en was er geen opvulling meer om de lezer even rust te geven van de gebeurtenissen. Er kan ook geen waarde en emotie gehecht worden aan het verhaal omdat alles zo snel gaat.
                Daarnaast wordt er continue ‘mij’, ‘wij’, ‘zij’ gebruikt en er is nooit afwisseling met ‘me’, ‘ze’ of ‘we’. De woorden ‘mij’ of ‘wij’ hoeven alleen gebruikt te worden wanneer het een nadrukkelijke functie heeft. De woorden trekken de aandacht en leiden af van de inhoud van het verhaal. Het is heel vermoeiend als er continue tijdens het lezen nadruk gelegd moet worden op die woorden, omdat dat automatisch gedaan wordt.
                Bovendien haalde Jochemsen vaak de spanning uit het verhaal door dingen te zeggen zoals: ‘als ik maar had geweten dat…’. Over het algemeen kan deze zin gebruikt worden in een boek zonder dat het al te veel spanning wegneemt, maar Jochemsen gebruikt het net iets te vaak waardoor je gedemotiveerd raakt.
                Als laatste was het verhaal over het algemeen niet heel creatief. Het idee is leuk: het gebruiken van bestaande sprookjes en je eigen draai eraan geven, maar in dit boek is dat niet helemaal gelukt. Het is allemaal net te voor de hand liggend: Dorarosa als prinses die honderd jaar slaapt door een vloek met als enige verschil dat ze gebeten wordt door een wielspin en zich niet prikt aan een spinnewiel. Of bijvoorbeeld de namen voor de twee landen: Geografie en Topografie. Het is natuurlijk puur de keuze van de auteur waar het verhaal over gaat en zolang ze haar eigen draai eraan geeft is het geen probleem om het zo te doen.
                Het verhaal was vermakelijk om te lezen en je bent er ook snel doorheen omdat het niet al te lang is. Maar het is vermoeiend door het snelle tempo waarin het verteld wordt en de overvloed aan ‘mij’, ‘wij’ en ‘zij’. Maar als je veel let op zinsopbouw en grammatica, en liever een verhaal leest die geleidelijk spanning opbouwt met langere scenés en hoofdstukken is het beter om dit boek over te slaan. Dit boek kan gelezen worden als je graag over de oorspronkelijke sprookjes leest en niet al te dikke boeken wilt lezen.
​

                                     

​                                                                             recensent: Inge

---