Recencie Anaïd Haen & Django Mathijsen - Decadentia 1; Teloorgang

In Teloorgang leren we Lelie Aquavalenta kennen. Een omhooggevallen jongedame die alles het liefst op een gouden presenteerblaadje aangeboden krijgt. Zo lang haar haren maar goed zitten, haar jurk smetteloos is en er genoeg te kletsen is met haar vriendin Iris.
Op een dag wanneer ze met Iris in het park is en haar zusjes in het doolhof spelen, raakt het hondje Hummeltje zoek. Lelie stuurt haar zusjes naar huis om te gaan eten, zij zou Hummeltje wel vinden.
Dan stuit ze op een aantal mannen die een vreemd gesprek houden. Ze probeert zich te verbergen en stiekem te ontsnappen.

Dat mislukt. De mannen nemen haar mee en ondervragen haar over wat ze heeft gehoord. Ze weet niets en wil alleen maar terug naar haar ouders en zusje.
Ze geloven haar niet en gooien haar in het vergeetgevang. Hier begint haar nieuwe ‘leven’. Een koude harde wereld die in het niets lijkt op haar eigen wereldje.
‘Maar pappa of Morsus komen me morgen halen, dat weet ik zeker’.
Zouden ze weten waar Lelie zit? En lukt het Lelie om zich aan te passen in de nieuwe wereld?

In het begin van het boek begint het met een hoop mooie moeilijke woorden, die weggeschreven kunnen worden als mooischrijverij. Als dat mooie glanslaagje eraf is, kom je pas echt in het boek.
Het verhaal heeft heel veel diepgang en veel vaart. Je leeft mee met Lelie zodra ze in het vergeetgevang zit. Daarvoor is ze een stevige kakmadam.
Anaïd en Django zijn er in geslaagd om een nare wereld neer te zetten. Met prachtige karakters en een verschrikkelijk naar mens. Het verschil tussen arm en rijk en anders is duidelijk weergegeven in het boek. Ook de verschillende achtergronden van de karakters en het waarom ze in het vergeetgevang zitten zijn intrigerend.
Het is prachtig om te zien hoe de relaties onderling zich langzaamaan vormen en veranderen gedurende de tijd.
Er zou misschien een stuk geschrapt kunnen worden, omdat er toen veel hetzelfde of soortgelijk werd herhaald. Dit haalde een klein beetje de vaart eruit. Maar aan het einde word het doorlezen dubbel en dwars beloond.
Je vraagt je af wat de beweegredenen zijn voor de karakters. Bij sommige is dit nog niet duidelijk en misschien word dit in het vervolg wel duidelijk.
De karakterontwikkeling van Lelie is immens. Nog nooit heb ik een karakter zo zien veranderen gedurende een boek, wetende dat dit een eerste deel is van een trilogie.
 
Het was een geweldig verhaal met beeldende verhaallijnen en karakters. Ik ben heel benieuwd naar deel 2!
​

Door Wendy Hogendoorn