 Titel: 1q84 Auteur: Haruki Murakami. Uitgeverij: Atlas Contact. Jaar van uitgave: complete trilogie mei 2013. Aantal bladzijden: 1296 pagina’s. 1q84 is het ijzingwekkend spannende verhaal van Aomame en Tengo. Op het eerste gezicht hebben zij niets met elkaar te maken, maar gaandeweg wordt duidelijk dat hun paden elkaar heel vroeger ooit gekruist moeten hebben, en het zit er even duidelijk in dat dit weer gaat gebeuren. Maar hoe? Met een duizelingwekkende vaart voert Haruki Murakami de lezer mee door parallelle werelden, langs hotelkamers in Tokyo, gewelddadige sekten, nachtclubs en een geheimzinnige jonge vrouw met een wel heel bijzondere afwijking. Een ruim 1200 pagina dik boek. En ik heb het uit! Het boek is mysterieus geschreven, bijna poëtisch. Doordat ik deze stijl niet gewend ben, doe ik langer over het lezen en geniet ik meer van het boek. Het is een stijl waarvan ik normaal (lees vroeger) niet zo van houd, maar hier vond ik het niet erg. Sterker nog, ik heb net de serie ‘de rat’ al besteld en die krijg ik volgende week binnen. YAY! Als eerste wil ik het even over het boek zelf hebben. Het boek is super dik, maar ook heel breekbaar. -> Voor mijn gevoel dan. De pagina’s zijn flinterdun, maar dat komt denk ik omdat ze van een ander soort papier gemaakt zijn. Ze dragen het keurmerk fsc, wat betekent dat het maken van dit boek niet tot bonsvernietiging heeft geleid. Ook is het papier 100% chloor- en zwavelvrij gebleekt. Daardoor is het boek denk ik heel flexibel, al denk ik dat het door de ruim 1200 pagina’s ook wel komt. Ik vond het boek G-E-W-E-L-D-I-G! Zo. Dat is er alvast uit. Hier en daar heb ik wel wat op-en aanmerkingen, maar dit boek staat stipt op mijn nummer 1 van boeken dat je gelezen moet hebben. Laat ik je dat maar alvast vertellen. Oh en ik zou dit boek wel als 16/18+ beschouwen, omdat er wel vreselijke, maar hele mooie dingen in gebeuren. Het boek gaat over Aomame en Tengo. Het is een beetje een liefdesverhaal, maar met veel elementen en genres erin. Fantasy, horror, thriller. Alles zit erin waar ik van houd. Toen The Little people bijvoorbeeld kwamen, kreeg ik gewoon kippenvel op mijn armen. Het was zo mysterieus en creepy geschreven. Wauw. Toch leg ik met een twijfelend gevoel het boek neer. Ik vond het geweldig, maar ik had toch een paar vragen die niet werden beantwoord. Zelf vind ik het bij dit boek niet erg, maar mocht je hier niet tegen kunnen, is het geen aanrader voor jou. Ook heeft Haruki Murakami het vaak over de borsten van vrouwen en vond ik dat Aomame veel aan seks dacht. Dat stond me ook een beetje tegen, maar de rest van het boek maakte het wel weer goed. Zelfs zo goed, dat ik wilde dat ‘Een pop van lucht’ echt een boek was. Het eerste deel kwam langzaam op gang. Ik kwam alles te weten over Tengo en Aomame en de andere bijrollen. Echt letterlijk alles. Ik vond dat Aomame in het begin al een interessant persoon. Want waarom zou je op een snelweg in een rok de brandtrap afgaan?-ondanks de waarschuwing van de taxichauffeur? En waarom is ze zo snel tevreden met de wereld waarin ze zich bevindt? Tengo vond ik in het begin echter heel saai, maar naarmate het eerste boek eindigde, begon ik me in hem en Fukaeri te interesseren. De opkomst van The Little people was bloedstollend. Precies wat ik er van verwacht had. Het tweede deel was echt een tussenstuk. Tengo vond ik 6 van de 10 keer ronduit saai, terwijl ik Fukaeri en Aomame heel leuk vond om te lezen. Er gebeurden wel dingen, maar niet bijster veel. Toch vond ik dit deel reuze interessant en bleef het boek me boeien. Als ik niet in het boek las, dacht ik er wel aan. In het derde deel gebeurde er weer meer. Allemaal gebeurtenissen vielen op zijn plaats, al had ik nog wel een paar vragen over. Het waren niet de belangrijkste vragen, maar ik wilde bijvoorbeeld nog wel weten wat er met 2 personen gebeurde. Het boek heeft ook een beetje een open einde wat me niet bevredigde. Daarom geef ik dit boek 4,5 ster. Geschreven door: Tialda. 
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Archieven
Maart 2020
Categorieën
Alles
|
RSS-feed
