Recensie: 'Aan alle jongens van wie ik hield' (Jenny HAn)

​Titel: Aan alle jongens van wie ik hield
Auteur: Jenny Han
​Uitgeverij: Moon
Jaar van uitgave: 2016
​Aantal bladzijden: 320

​Zodra Lara Jean over een crush heen is, schrijft ze een afscheidsbrief aan de desbetreffende jongen. Deze brieven doet ze in een geadresseerde envelop, om ze vervolgens in de hoedendoos onder haar bed te leggen. Ze had er vertrouwen in dat er niemand anders dan zij was die van de geheime doos afwist. Tot op een dag de brieven zijn verdwenen en op de post gedaan zijn...

​Aan alle jongens van wie ik hield is een zeer toepasselijke titel voor een boek waarin brieven, bestemd voor alle jongens van wie ze ooit gehouden heeft, een grote rol spelen. Althans, dat zou je verwachten. Het is jammer dat in het boek de brieven slechts een bijrol spelen. Ze dienen enkel als aanleiding voor nieuwe gespreksstof en nieuwe contacten. Hierdoor verdwijnt het mysterie van de verzonden brieven, waardoor de nep-relatie tussen klasgenoot tevens afscheidsbriefontvanger Peter en Lara Jean de belangrijkste gebeurtenis wordt.
Over het brievenmysterie gesproken: het is dus jammer dat het zo naar de achtergrond verdwijnt. Als Han de verdwijning wat meer aangedikt had met een grote(re) zoektocht naar de dader, dan zal het al een stuk beter geweest zijn. Nu wordt er te luchtig over gedaan en komt op ongeveer de laatste pagina kort naar boven wie het gedaan heeft. Zo van: 'Oh ja, sorry. Bijna vergeten...'
En we hadden het over de nep-relatie tussen Peter en Lara Jean. Ze starten een relatie om de ex van Peter en de crush van Lara Jean jaloers te maken. Tja... Zou er misschien nog een échte liefde uit voortkomen? Misschien. De gebeurtenis is in ieder geval te cliché voor woorden.
Net als de flaptekst op de achterkant van het boek. De tekst achterop verhult te veel. Als je er een rekenformule aan toevoegt wordt het flaptekst + cliché = samenvatting van het boek.
Een laatste punt dat jammer is, is de naam van het hoofdpersonage. Haar zus heet Margot, oftewel GoGo, en haar zusje Katherine, oftewel Kitty. Samen zijn ze de zusjes Song. Dan zou je toch denken dat Lara Jean ook een makkelijker koosnaampje moet hebben? Niet dus.
Maar nog even voor de duidelijkheid: het is zeker geen stom boek! Het verhaal is makkelijk te volgen en makkelijk te lezen. Ook is het geen zware stof, dus je leest het boek heus wel uit. Mijn zusje vond het boek juist heel leuk en zou het vier sterren geven! Zou dat komen omdat mijn leeftijd iets verder weg ligt dan de leeftijd van mijn zusje als je kijkt naar de "richtlijnen" van leeftijd van het boek?
Wat wel leuk was, was de voorkant van het boek. Je ziet niet altijd iemand op het plaatje staan die precies dezelfde uiterlijke kenmerken als de hoofdpersoon heeft, wat in dit geval wel zo is. Daarnaast is die slaapkamer wel een beetje jaloersmakend: dat dekbedovertrek, de foto's en de slingerversiering. Of waren het lampionnetjes?

​Recensie door Rosanne

---