Recensie 'Arkhaii' (Hannes Wielant)

Titel: Arkhaii
Auteur: Hannes Wielant
Uitgeverij: Zilverbron
Jaar van uitgave: 2017
Aantal bladzijden: 265

Ouderdom is irrelevant, wijsheid ontoegankelijk.
​
Vladis is een Arkhaii. Een van de eerste mensen die onsterfelijk werden. Er zijn er veel van zijn soort, maar in een constant uitdijend universum, raken ze schaars.
Reizend op de Kolonisator verwenst Vladis zijn eeuwige leven en het nietsontziende Imperium van de mensheid. Hij heeft alles al gezien en meegemaakt, uitdagingen bestaan voor hem niet meer. Zijn zinloze leven wordt gevuld met een vergeefse zoektocht naar een buitenaardse, intelligente soort.
Op het dieptepunt van zijn eenzaamheid dringt de wondermooie Celestine zijn hart, en zijn broer zijn leven weer binnen.
Terwijl het universum geteisterd wordt door een meedogenloze, onbekende vijand die het einde van Vladis' zoektocht kan betekenen, raakt hij verwikkeld in het eeuwenoude geschil met zijn broer: horen de Arkhaii nog steeds het voorbeeld te geven?

Hoewel sciencefiction niet mijn meest geliefde genre is en ik afgelopen jaar slechts drie boeken in het genre heb gelezen die me allemaal niet echt wisten te boeien, was ik toch nieuwsgierig naar dit debuut van eigen bodem.
     Arkhaii leest eigenlijk als een trein. Het verhaal verzandt niet in technische details, de nadruk ligt op de ervaringen van de hoofdpersonen en hun botsende ideologieën. Het boek zet je aan het denken, daagt je uit om na te denken over concepten als onsterfelijkheid, het mens-zijn en de omgang met andere wezens en de natuur. Hoewel het verhaal zich hoofdzakelijk in één ruimte afspeelt, geeft dit geen beklemmend effect en gaat het niet vervelen. Natuurlijk draagt de omvang van het boek daar ook aan bij, het is geen lijvig werk. De lengte van het verhaal schept ook een beetje de indruk dat je als lezer het verhaal binnenvalt en een tijdje over de schouder van de hoofdpersonen meekijkt. Het voelt ietwat als een losse scène in plaats van een ‘rond verhaal’, met een goed uitgewerkt plot – vooral omdat het een verhaal betreft dat zich op grote schaal afspeelt. Soms neigt het boek daardoor ook meer naar een (filosofische) overdenking dan naar een sciencefictionroman.
     Hoewel Arkhaii door het eenvoudige woordgebruik makkelijk wegleest en het daardoor een toegankelijk boek is, is er nog wel ruimte voor verbetering. De zinsopbouw is soms wat stroef en er staan met regelmaat overbodige woorden of zinnen in. Af en toe zijn de scènes iets te beschrijvend, met name bij het (grootschalige) ruimtegevecht. Door iets meer show en meer met het tempo te spelen had het misschien iets meer vaart kunnen krijgen, nu voelt het soms wat te afstandelijk.
     Arkhaii is een boek dat wellicht nog iets meer gefinetuned had kunnen worden, maar dat gemakkelijk wegleest en je aan het denken zet over de huidige en toekomstige maatschappij. Iets wat ieder sciencefictionverhaal wellicht als doel heeft (of zou moeten hebben), dus in dat opzicht is er zeker sprake van een geslaagd debuut!