RECENSIE ‘ARTEMIS’ (ANDY WEIR)

Titel: Artemis  
Auteur: Andy Weir
Uitgeverij: Karakter  
Jaar van uitgave: 2017
Aantal bladzijden: 280
 
Jazz Bashara is een crimineel – soort van. Jazz is een van de handvol kolonisten die in Artemis woont, de eerste en enige stad op de maan. Het leven in Artemis is zwaar als je geen miljardair of toerist bent en Jazz is niets van dat. Ze droomt van een beter leven, macht en rijkdom. De werkelijkheid is anders: een appartement zo groot als een metalen doodskist, een baantje als koerier met een minuscuul salaris en torenhoge schulden.
Alles verandert wanneer de kans zich voordoet om een gigantische som geld te verdienen, simpelweg door het uitvoeren van de perfecte misdaad. Echter, het uitvoeren daarvan is nooit eenvoudig – helemaal niet op de maan. De gevolgen van Jazz’ spectaculaire daad had niemand kunnen voorzien, waardoor Jazz terecht komt in een machtsstrijd over de controle, heerschappij en macht van Artemis. Jazz’ enige kans om te overleven dwingt haar een gok te nemen die steeds meer en meer risico’s bevat, niet alleen voor haar eigen leven, maar voor alle inwoners van Artemis.

Artemis is het verhaal over Jasmine Bashara, roepnaam Jazz. Liefhebbers van Andy Weirs ‘The Martian’ (mijzelf inbegrepen) zien binnen enkele pagina’s de persoonlijkheid van Mark Watney terug keren – ditmaal in de versie van een jongedame die al vanaf jonge leeftijd inwoner is van de stad op de maan. Waar Mark Watney grappig, lovable en sarcastisch is tijdens al zijn periode van eenzaamheid op Mars, is Jazz egoïstisch, irritant en oppervlakkig. Mark had een reden om te zijn zoals hij was in het boek, terwijl Jazz zichzelf ziet als een Godin wiens aanwezigheid voor iedereen ter wereld (maan) te veel is. Jazz is goed in alles wat ze doet zonder al te veel moeite, knap, slank en verleidt mannen bij de vleet. Waarschuwing: Jazz’ gedachtegang lezen geeft aanstoot tot oogrollen en zuchten.
Andy Weir had er beter aan gedaan om alle bijpersonages uit te diepen, welke allen interesse oproepen: een Amerikaanse ex–militair die zijn uniform altijd aan heeft tijdens zijn werkzaamheden op Artemis, een Keniaanse vrouw die individueel de eerste en enige stad op de maan heeft ontwikkeld en opgezet en een kreupel meisje die op haar zestiende eigenaresse is van een miljardenbedrijf.
 
Artemis gaat op momenten als een raket vooruit, terwijl het op andere momenten vrij langdurig stil ligt bij technische termen – voornamelijk lassen. Ik hoor je ietwat verbijsterd vragen: ‘lassen?’ Ja, lassen. Met een lasdraad, een laskap, gassen, tanks, et cetera. Andy Weirs onderzoek naar het lassen op zich is duidelijk zichtbaar in het boek – veelal te duidelijk, waardoor het langdradig en saai wordt.
 
Hetgeen me voornamelijk aansprak binnen Artemis is de wereld waarin het zich plaatsvindt: de maan. Alhoewel het zo lang ondenkbaar was, lijkt een toekomst van wonen op andere planeten steeds echter door boeken als Artemis. Andy Weir schept een realistisch, visueel beeld van het wonen op de witte bol, compleet aangevuld met slimme, technische snufjes waar we nu alleen nog maar van kunnen dromen. Tijdens het lezen zag ik mezelf rond stuiteren op de maan, compleet met astronauten outfit en helm, waardoor Andy Weir me weer heeft weten te verbazen over zijn mogelijkheden om een levendig verhaal in de ruimte plaats te laten vinden.  
 
Recensie door Mirte