Recensie 'Bastaardvlekken' (Eva Gabriela)

Titel: Bastaardvlekken
Auteur: Eva Gabriela
Uitgeverij: Godijn Publishing
Jaar van uitgave: 2019
Aantal bladzijdes: 387

Daeya, de bastaarddochter van een machtige vorst, idealiseert het volk van haar natuurlijke vader. Ze probeert alles over hen en hun cultuur te leren en bidt tot hun godin. Daeya kan daarom niet accepteren dat 'haar volk' wordt onderdrukt door Remanya, een eens groots keizerrijk. Wanneer zij een aanvaring krijgt met de keizer van Remanya en die haar aanziet voor iemand van haar vaders volk, ontketend ze per ongeluk - maar niet helemaal tegen haar wil - een opstand. Brengt deze opstand wat ze wil? En is 'haar' volk wel zo geweldig als dat Daeya denkt?
​

Bastaardvlekken heeft een intrigerende omslag: een vrouw die uitkijkt over een berglandschap. De kleuren zijn zowel mysterieus als uitnodigend. Ook de achterflap spreekt aan: een psychologische fantasyroman over invloed en onmacht, geloof en blindheid. Het maakt dat ik meteen aan het lezen wil gaan! Het eerste hoofdstuk is eveneens veelbelovend, al valt de aparte schrijfstijl meteen op.

Het is die schrijfstijl die ervoor zorgt dat Bastaardvlekken niet tot zijn potentieel kan komen. Hoewel het in eerste instantie literair aandoet - wat naar mijn mening absoluut niet slecht is - zorgt het er al snel voor dat het verhaal erg moeilijk te volgen is. Gebeurtenissen gaan aan je voorbij; je kan nadien niet vertellen wat zich nu precies heeft afgespeeld. Ook bedoelingen worden niet duidelijk. Wie Daeya precies is of wat er nu exact allemaal met haar is voorgevallen, blijft enigszins een mysterie.

De rest van de karakters blijft om deze reden eveneens oppervlakkig, niemand leer je écht kennen. Dialogen voelen vanwege het taalgebruik heel apart aan, waardoor je nergens het gevoel krijgt in het verhaal gezogen te worden. Af en toe kan je een beeld krijgen bij de plaatsen die aan bod komen, maar ook daar zorgt de chaotische schrijfstijl ervoor dat je niet meer echt kan zeggen wat waar was.

Hoewel het verhaal zonder meer veel mogelijkheden biedt, komen ze er niet uit. Zinnen als deze laten je veel te lang malen: "Zo enigmatisch was de stad dat ze nooit direct in de mythes was bezocht, een groot gemis dat Daeya had goedgemaakt door de Alden zelf op de plateaus van de stad te zetten en Royni te vertellen over het ondergrondse tempelnetwerk, het ruige landschap en de nederige weelde.", en meestal mis je context, waardoor je er niet achterkomt wat er precies bedoeld wordt. Om die reden kan ik niet meer dan 2 sterren toekennen, en deze geef ik enkel voor de potentie van het verhaal én omdat ik er niet aan twijfel dat de schrijfster talent heeft. Hopelijk kiest ze voor haar volgende boek een meer toegankelijke schrijfstijl.

Recensie door Karolien
​