Recensie 'Bloedwetten: Verlossing' (Sophia Drenth)

Titel: ​Verlossing
Serie: Bloedwetten (2)
Auteur: Sophia Drenth
Uitgeverij: Staaldruk
Jaar van uitgave: 2017
Aantal bladzijden: ​395

Neerlanders hebben hun angst verloren voor de bloeddrinkende Ath'vacii. Burgers gebruiken nu zelf gretig het pulver dat wordt vervaardigd uit Ath'vacii-bloed en bewonderen de machtige stem van een monsterlijke operazanger die eeuwen geleden onsterfelijk werd gemaakt.
Roan Storm is recent door de Ath'vacii tot het eeuwige leven veroordeeld. Hij verliest zijn grote liefde Maïa aan een sterfelijke mens. Samen met zijn staaljagers staat hij machteloos als zijn Bloedwet wordt misbruikt door zijn aartsrivaal.
Wanneer bloedhongerige mensen Ath'vacii beginnen aan te vallen en Maïa's leven in gevaar komt, valt Storm dieper dan zijn resterende vrienden ooit hadden kunnen vrezen.
Bloedwetten: Verlossing is een roman over liefde, loyaliteit en het omarmen van je duistere kant.
​

“Onvoorspelbaar en meedogenloos”, die twee woorden kenmerkten ons oordeel over Vonnis, het eerste deel van Bloedwetten. Zet dat door in het tweede deel? Meedogenloos is Verlossing zeker. Ook in dit boek staan gruwelijk beschreven scènes die naar horror neigen. Drenth drijft daarin niet door: de scènes hebben een duidelijke functie en zijn niet over de top.
In dit tweede deel van Bloedwetten drukken de bijpersonages een steeds duidelijkere stempel op het boek. Roan Storm staat nog steeds centraal, maar op de achtergrond gebeurt er ook een hoop, wat beschreven wordt door de ogen van stuk voor stuk interessante personages. Ieder heeft een eigen karakter, eigen beweegredenen, wat het verhaal verrijkt. Niettemin begint het verhaal een beetje moeizaam en voelt het weinig vernieuwend. De eerste hoofdstukken wekken de indruk voort te borduren op het vorige boeken voelen als meer van hetzelfde.
Door Drenths aangename schrijfstijl is het echter geen straf om te lezen. Ze weet pakkende sfeerbeschrijvingen neer te zetten waardoor Stede tot leven komt. Toch voelen de eerste pagina’s soms wat stuurloos en had een strakke spanningsboog het leesplezier wellicht nog meer kunnen vergroten.
Na de eerste vijftig pagina’s herpakt het verhaal zich. De richting die het verhaal uitgaat wordt duidelijker zonder dat het voorspelbaar wordt. Personages laten zich van verrassende kanten zien en vormen de kracht van Drenths Bloedwetten: ze zijn geen lieverdjes, maar zijn ook niet door-en-door slecht. Ondanks hun niet-menselijke aard komen ze menselijk, realistisch, over en kun je hen, hoe vreselijk hun daden ook zijn, niet (volkomen) haten.
​
Verlossing is ondanks het wat stuurloze begin een spannend vervolg op Vonnis, waarbij de gruwelijkheden nog een stapje verdergaan en de personages hun grenzen opzoeken. De een aan de duistere zijde, de ander lijkt juist weer wat licht te zien.