Recensie 'Bloedwetten - Vonnis'

Titel: ​Vonnis
Serie: Bloedwetten (1)
​Auteur: Sophia Drenth
​Uitgeverij: Staaldruk
Jaar van uitgave: 2017
​​Aantal bladzijdes: ​396

De van bloed afhankelijke Ath'vacii zijn een plaag in de vrijgevochten Neerlanden. Volksvertegenwoordiger Roan Storm heeft maar één doel: hun soort uitroeien. Hij verloor alles wat hij liefhad aan hun bloeddorst en is bereid om zijn leven te geven voor zijn Bloedwet. 
Door een van de monsters te laten executeren tekent hij voor zijn lotsbestemming. Maar de Ath'vacii geven hem niet de dood waarnaar hij verlangt: ze maken hem een van hen. 
Voortdurend in gevecht met de bloedlust die door zijn aderen raast probeert hij de zin van het leven terug te vinden. Lukt het hem om zijn geloofwaardigheid als mens en raadsheer te behouden of geeft hij toe aan het monster? 

​Sinds de Twilight-films heb ik mijn interesse in vampierverhalen verloren. Daarvoor was ik er overigens ook niet bekend mee, maar bij deze serie kreeg ik het gevoel kreeg dat deze wezens geromantiseerd werden. Niet mijn ding. Ik voelde niet de behoefte om meer van zulk soort boeken of films te lezen. Toen Sophia Drenth vroeg of ik haar boek wilde recenseren, had ik daar echter niets op tegen. Wellicht juist een nieuwe kans voor de vampiers.
 
Laat ik vooropstellen dat Drenth mijn visie op vampiers heeft veranderd. Geen glinsterende huiden en van bloed levende wezens die het bloed mijden. De vampiers, of de Ath'vacii zoals ze in Bloedwetten heten, zijn meedogenloze wezens. Monsters. Hoofdpersoon Roan Storm voert er een felle strijd tegen, hij haat deze wezens tot in het diepst van zijn ziel. 
Toch komt er een dag dat hij zelf ‘gemaakt’ wordt en zijn menselijkheid verliest. Een donker en pijnlijk proces. Drenth beschrijft de gebeurtenissen met voldoende details om het gruwelijk te laten zijn, maar doet het niet om het gruwelen zelf. Je leeft direct met Storm mee. Voelt zijn haat, voor de ander, voor zichzelf. Zijn nieuwe identiteit blijft een worsteling door het hele boek heen. Hij moet zichzelf leren accepteren en leren omgaan met de dingen die hij heeft gedaan. Thema’s waarin velen zich zullen kunnen vinden zonder een Ath'vacii te hoeven zijn.
 
Drenth heeft een prettige schrijfstijl. Niet nodeloos ingewikkeld en ook niet plat of simpel. Er staan pareltjes van zinnen in. Ze weet er de aandacht van de lezer mee vast te houden. Doordat ze de spanningsboog strak houdt, vlieg je door het boek heen. Op twee derde kwam ik wel een beetje in een leesdipje. Het was niet helemaal duidelijk waar de hoofdpersoon zich op wilde richten en daardoor verslapte de interesse een beetje. Voordat het kon frustreren, kwam er een geweldige climax die tot het einde van het boek aanhield. Dan is het boek zo spannend dat je het nauwelijks kunt wegleggen.
 
Het verhaal steekt goed in elkaar. De negentiende eeuwse setting is origineel. Het formele taalgebruik in dialogen past uitstekend bij de tijd, maar zorgt soms wel wat voor vervreemding omdat het zo anders is dan de manier waarop wij vandaag de dag spreken. Soms zorgt dit wel voor afstandelijkheid en grijpen scènes daardoor weleens wat minder aan, met name die over Storm en de vrouw voor wie hij gevoelens koestert.
 
Vonnis is een spannend verhaal waarin gruwelijke scènes niet geschuwd worden. De wereld waarin het verhaal zich afspeelt wordt duidelijk door de auteur geschetst en gaat echt leven. Een aanrader voor liefhebbers voor vampierverhalen, maar ook het proberen waard voor degenen die daar niet zo veel mee denken te hebben. Dit verhaal was een heerlijk verhaal. Onvoorspelbaar en meedogenloos. 

Recensie door Natascha