Recensie 'Chaos & Structure' (Mariëlle Brouwer)

Na een foute avond vol drank wordt Lily wakker naast Eindhovens lokale popidool Mika. Ze heeft een hekel aan de populaire band, waarvan de bandleden denken dat ze alles maar kunnen krijgen. Als Mika haar maar niet met rust laat en ze hem beter leert kennen, lijkt hij misschien niet zo verschrikkelijk als Lily dacht. Misschien kampt hij zelfs wel met soortgelijke problemen als zijzelf. En hij? Wat vindt hij van haar?

‘Chaos & Structure’ was een leuk soort van amusement op de camping aan de rand van de Grand Canyon. Lily en Mika nemen je als lezer mee in een heen-en-weer gewaggel tussen haat en liefde. Om confused van te worden. Heen en weer, op en neer. Lily en Mika weten niet wat ze willen, wat onwijs wordt doorgevoerd en aan bod komt in het boek. Op een gegeven moment hunker je als lezer naar wat vastigheid, maar dit is ver te zoeken.

Hoewel Lily en Mika zeer origineel zijn in het maken van keuzes – echt, ze liggen te zoenen en twee minuten later rent Lily boos het huis van Mika uit – gebeurt er verder weinig. Hoofdstuk één is interessant, omdat Lily hier wakker wordt naast Mika en zich niets meer kan herinneren. Echter, daarna wordt er enkel gehobbeld van liefde naar haat. Een sterk plot is er niet, want wat het leven betreft is het tweetal een beetje aan het aanmodderen. En dat, terwijl ze wel hobby’s hebben waarvoor ze uitkomen. Toch wordt de lezer met een milde indruk achtergelaten.

De schrijfstijl van Brouwer is toegankelijk voor jong en oud. Het verhaal is met dank aan haar juist opgebouwde zinnen goed te volgen. Toch heeft de schrijfwijze veel weg van een fanfiction. Uiteraard is het onderwerp – een meisje en een band(lid) – perfect voor een fanfic. Daarnaast passen de plot, de milde gebeurtenissen en de gemaakte personages bij een fanfic. Dit, terwijl ‘Chaos & Structure’ meer potentie had als (jeugd)roman.

De persoonlijkheidswisselingen (als in dat Lily en Mika absoluut niet weten wat ze willen) zijn zeer hinderlijk in het beter leren kennen van de personages. De bizarre keuzes die ze in flitsen van seconden maken zorgen voor een barricade die tussen de personages en de lezer staat. Hierdoor krijgt de lezer het gevoel dat de personages niet uniek genoeg zijn. Het is gewoonweg onmogelijk de personages beter te leren kennen als er zoiets groots in de weg staat. Andere eigenschappen sneeuwen onder, doordat de lezer zich niet kan verplaatsen noch Lily noch Mika. Dit is jammer, omdat je hierdoor niet wordt uitgenodigd deel twee van de serie te lezen.
​

​Recensie door Rosanne