Recensie 'Conquistador' (Johan KLein Haneveld)

Titel: ​Conquistador
​Auteur: Johan Klein Haneveld
​Uitgeverij: Godijn Publishing
Jaar van uitgave: 2017
​​Aantal bladzijdes: 226
 
Een avonturier vreest dat er in het zonnestelsel niks nieuws meer te ontdekken valt. Tot hij in een uitgeholde asteroïde de eerste aanwijzing vindt van een spoor, dat speciaal voor hem achtergelaten lijkt.
Een man die op de vlucht is geslagen voor zijn pesters, weet ze zelfs tussen de sterren niet kwijt te raken.
In een door hoge muren ingesloten ravijn wil een jonge vrouw ontsnappen aan het leven dat haar ouders voor haar bestemd hebben.
En aan het eind van de tijd zoeken de laatst overgebleven vormen van bewustzijn naar een reden om nog wat langer te blijven voortbestaan.
Laat je meenemen - van de nabije toekomst tot de verre aeonen wanneer de sterren zijn gedoofd en zelfs de zwarte gaten verdampen. Maak kennis met collectieve intelligenties, nagebootste werelden en personen die niet langer te onderscheiden zijn van machines. En sluit je aan bij de grootste ontdekkingsreis van allemaal: de zoektocht naar wat het betekent mens te zijn.

​De verhalenbundel Conquistador ontving ik van Godijn Publishing om te recenseren. Twaalf sciencefictionverhalen spelen zich in hetzelfde universum af, hoewel ze niet allemaal even ver in de toekomst liggen.
 
Conquistador is niet het eerste dat ik van Klein Hanevelds hand lees. Begin dit jaar recenseerde ik Keruga, het eerste deel van het tweeluik De Krakenvorst. Een boek dat lekker weg las en vlot en beeldend geschreven was. Mede om deze reden en om de prachtige kaft van Conquistador was ik erg nieuwsgierig naar deze verhalenbundel.
 
Hoewel er niets mis is met de schrijfstijl van Klein Haneveld, kwam ik erg moeizaam door deze bundel. Dat lag niet helemaal aan de verhalen zelf: ik heb nooit eerder een verhalenbundel gelezen en ik ben geen doorgewinterde sciencefiction lezer. Ik heb tijd nodig om me een beeld te vormen van de wereld, van de setting waarin een verhaal zich afspeelt en die tijd was te kort. Steeds als ik het gevoel had dat het me een beetje begon te boeien, kwam het verhaal alweer ten einde.
 
De verhalen grepen me niet, stonden te ver van me af. In bijna alle verhalen waren de hoofdpersonen niet meer helemaal menselijk en ik merkte dat het mij moeite kostte om mij daarin te verplaatsen.  Ik kon niet met hen meeleven en daardoor deed hun lot me niets. Daarbij zeiden veel termen zeiden mij niets, ik kon me er geen goede voorstelling van maken.
Het uitdoven van sterren, het terugfokken van vogels naar dinosauriërs, het verplaatsen van een menselijk bewustzijn in een dier… er waren genoeg interessante concepten waar ik graag meer over had willen lezen, maar steeds als mijn nieuwsgierigheid gewekt was, moest ik mij instellen op een nieuw verhaal.
 
Klein Haneveld is er wel in geslaagd om afgeronde verhalen te schrijven met strakke plots – in mijn ogen misschien juist iets te strakke plots. De verhalen zullen lezers die thuis zijn in dit genre ongetwijfeld plezieren, want aan fantasie ontbreekt het de auteur niet. Het is zeker  gedurfd om je te focussen op hoofdfiguren die hun menselijkheid voor een groot deel achter zich  hebben gelaten, maar helaas kon dat wat er overbleef mij onvoldoende boeien in het aantal bladzijden dat de verhalen besloegen.