Recensie 'De boeken van Terra Fabula: Het vergeten koninkrijk' (Peter Dewillis)

Titel: ​Het vergeten koninkrijk
Serie: De boeken van Terra Fabula (1)
Auteur: Peter DeWillis
Uitgeverij: Zilverbron
Jaar van uitgave: 2016
Aantal bladzijden: ​277

Londen 1897
Op oudejaarsavond krijgen Martha en William het verschrikkelijke bericht dat ze hun ouders nooit meer zullen zien. Hun schip is tijdens een hoogst geheime expeditie op zee vergaan.

​Dan staan onaangekondigd twee nogal excentrieke dames voor de deur die beweren dat zij de tantes van William en Martha zijn. Ze nemen de kinderen mee om voor hen te zorgen, ver weg van hun veilige wereld in Londen. Tijdens het verblijf bij de tantes komen de kinderen de ware toedracht te weten over het verlies van hun ouders en ontdekken ze dat de bloedlijn van hun familie teruggaat naar een wonderlijk verleden.

William en Martha zijn de erfgenamen van een magisch koninkrijk en zij zijn de enigen die dit rijk kunnen redden van de ondergang. Ze volgen het spoor van hun ouders en belanden in een strijd waarin elk sprookje dat ooit is geschreven voor altijd verloren kan gaan en zal worden vergeten.

Een onvoorstelbaar avontuur begint en ze verdwalen in een wereld vol gevaren.
​

Over de vraag in welke tijd ik graag had willen leven, hoef ik niet lang na te denken. Ik had dolgraag een ontdekkingsreiziger willen zijn, op zoek naar nieuw land en de restanten van verloren beschavingen. Wellicht de reden dat ik archeologie ben gaan studeren.

William en Martha zijn de kinderen van twee succesvolle ontdekkingsreizigers die voor Brits museum werken. In het eerste hoofdstuk dolen ze in dit museum rond en bekijken ze de vondsten van hun ouders en hun collega’s. Iets wat ik zelf ook graag doe, dus ik stapte moeiteloos het verhaal binnen. DeWillis wist op een sfeervolle manier het museum en de thuissituatie van de kinderen te beschrijven, waardoor de archeoloog in mij weer ontwaakte en ik razendbenieuwd was naar het koninkrijk waar de kinderen de erfgenamen van waren.

De aanloop naar dat moment van ontdekking was vrij lang, waardoor dit boek meer als een inleiding kan worden gezien dan als een op zichzelf staand verhaal. Toch was het geen straf om te lezen. De verbijstering van de kinderen bij de eerste tekenen van de magie van hun tantes was goed invoelbaar. De manier waarop magische planten, voedsel en boeken beschreven werden, doen af en toe aan de wereld van Harry Potter denken. Hoewel de opzet totaal anders is, denk ik wel dat liefhebbers van die boeken hiervan zullen kunnen genieten. De sfeer is heerlijk sprookjesachtig en avontuurlijk, en de wereld heeft een geschiedenis die Terra Fabula meer diepgang geeft.

Hoewel DeWillis een beeldende schrijfstijl heeft, waren er enkele scènes die toch met meer afstand beschreven waren. Hierdoor miste er wat overtuiging waardoor alles wat vervreemd aanvoelde. Om een voorbeeld te geven: bij een storm op zee wordt het onstuimige water beschreven, evenals het geweld dat het vaartuig wordt aangedaan, maar het is mij niet duidelijk hoe de twee kinderen zich hierin handhaven. Zij zouden zomaar overboord kunnen spoelen, maar de aandacht wordt juist op andere personages en zaken gericht.
Dit kwam gelukkig in slechts zeer geringe mate voor. Ik heb genoten van dit boek. De ruïnes, raadsels en andere mysteries waren meeslepend en deden me af en toe denken aan Indiana Jones (maar dan een stuk geloofwaardiger). De karakters zijn wellicht wat stereotiep te noemen, maar dat versterkt juist de sprookjesachtige sfeer.

Het boek had een lange inleiding en kende een abrupt einde, maar ik heb me geen minuut verveeld en ben benieuwd naar de avonturen die William en Martha nog gaan meemaken in het afsluitende deel van het tweeluik.

Recensie door Natascha