Recensie: 'De jacht op het verloren schaap.' (Haruki Murakami)

Titel: De jacht op het verloren schaap.
​Auteur: Haruki Murakami.
Serie: De rat. #2
Uitgeverij: Atlas Contact.
Jaar van uitgave: 1991.
Aantal bladzijden: 335 bladzijden.

In 'De jacht op het verloren schaap' van Haruki Murakami gaat een jongeman van tegen de dertig samen met zijn vriendin, een meisje met sensationeel mooie oren, op zoek naar een zeer speciaal schaap met een ster op de rug. Hij wordt hiertoe gedwongen door een sinistere man die volgeling is van de Leider, het kopstuk van een extreemrechtse beweging. De Leider leeft al zo'n veertig jaar op mysterieuze wijze met een gezwel zo groot als een golfbal in zijn hoofd. In de hallucinaties die door dit gezwel worden veroorzaakt, komt het onbekende schaap voor...

De schrijfstijl vond ik erg mooi. Bijna Poëtisch. Bij de verhalen van Haruki Murakami merk ik dat ik altijd de hele zinnen zorgvuldig moet lezen, anders ben ik bang dat ik een belangrijke aanwijzing mis. Hierdoor doe ik altijd veel langer over het lezen van de boeken van Haruki Murakami, in tegenstelling tot normale fantasy boeken; daar vlieg ik altijd zo doorheen. Verder is de schrijfstijl apart. Je moet er echt van houden en er de tijd voor willen nemen. Persoonlijk begin ik het steeds meer te waarderen, wat ik erg leuk vind!

Het boek heeft een aantal aparte personages. Geen enkel persoon heeft een naam, wat dit boek en tevens de gehele serie heel bijzonder maakt. Toch weet je altijd over welk personage Haruki Murakami het heeft en dat vind ik erg bijzonder! De personen komen soms raar uit de hoek, waardoor ik moet lachen, andere keren vind ik ze ronduit onverschillig en onbeschoft. Sommige dingen zijn apart, zoals de sensationele oren van de vriendin en de Schaapman. Deze twee personages vond ik onder andere ook goed in elkaar gezet. Ze verhulden vrij weinig, maar toch genoeg om te weten wie ze zijn en hoe ze zich in het algemeen gedragen. De hoofdpersoon mag ik niet. Ik kan me niet in hem inleven. Dit komt omdat ik hem nogal achterloos vindt en hij totaal het tegenovergestelde als mij is. Normaal vind ik dit erg, maar gek genoeg bij dit boek niet. Waarschijnlijk is dat omdat dit boek zelf gek genoeg is en alles kan!

De verhaallijn vind ik oké. Persoonlijk zou ik de verhaallijn 2,5  sterren geven. Dat is niet veel en het laagste wat ik een boek ooit heb gegeven. Dit zou ik doen omdat ik vind dat er veel saaie stukken dialoog inzitten en er hele (toch wel belangrijke) stukken tekst uit een boek worden geschreven. Die stukken tekst zijn soms pagina's lang en ronduit saai. Waardoor je snel de neiging hebt om ze over te slaan. Verder gaat het verhaal over De jacht op het verloren schaap. Ik vind de reis die het hoofdpersonage maakt geen jacht. Alles ligt voor de hand en was voor mij voorspelbaar. Aanwijzingen waren snel gevonden en dat vond ik minder leuk aan dit boek. Ik ervoer de jacht niet echt als een jacht. Helaas.

Zoals ik al zei; zou ik dit verhaal eerst 2,5 sterren geven, maar bij de laatste 100 pagina's aangekomen, kwam er een hele mooie en interessante plottwist. Het goed in elkaar zette plot verraste me enorm en daarom geef ik het het toch 3 sterren. Een positief einde dus; waar ik het hele verhaal ietwat voorspelbaar vond en soms ronduit saai, bracht het verrassende plot me in verbazing en ben ik vooral benieuwd naar Dans, dans, dans! Dit is het derde en laatste deel in deze trilogie.

                                                                                                                                                  Geschreven door Tialda. ​