Recensie 'De Krakenvorst: Keruga' (Johan Klein Haneveld)

Titel: Keruga
Serie: De Krakenvorst (1)
Auteur: Johan Klein Haneveld
Uitgeverij: Uitgeverij Macc 
Jaar van uitgave: 2016
Aantal bladzijden: 370

Na tweeduizend jaar vrede brengt de priesteres in opleiding Alecia de nacht door bij de Spiegel der Dromen. Wat ze ziet jaagt haar angst aan: een enorme inktvis stort zich op de wereld.
Tegelijkertijd reist Tarid, half mens en half Hirita, af naar het land Kartaalmon om daar zijn geboorterecht op te eisen; de troon waar zijn grootvader ooit van verstoten is. De moeilijkheden die hij tegenkomt zijn groter dan hij verwacht had.
En dan is er nog de Krakenvorst, een mysterieuze tiran die het volk met harde hand in toom houdt. De belastingen worden alsmaar hoger en dwingen sommige mensen tot wanhopige maatregelen.

Het eerste deel van dit tweeluik opent met een proloog waarin een aftands gelegen burcht door een vijandelijk leger wordt ingenomen. Dit proloog wekte vooral de indruk bedoeld te zijn om de lezer met een spannende scène in het verhaal te trekken. Die uitwerking had het niet op mij: het was niet erg origineel en staat los van de verhaallijnen die daarna geïntroduceerd worden. Daardoor bleef je zoeken naar een verband dat eigenlijk niet heel belangrijk bleek voor de rest van het verhaal.
Niettemin kostte het me weinig moeite om in het verhaal te geraken. De verhaallijn van Alecia sprak me aan. Door mijn eigen religieuze achtergrond kon ik me gemakkelijk met haar identificeren. De gebeurtenissen die de herdersjongen Frelik meemaakte, deden ook iets met me. Beide personages intrigeerden me en het was niet moeilijk om tussen hen te schakelen.
Met de verhaallijn van Tarid had ik meer moeite. Een vergeten koninklijke erfgenaam die zijn troon wil opeisen is een beetje een cliché binnen het fantasy-genre en tot over de helft van het boek was ik van mening dat het verhaal sterker was geweest zonder deze insteek. De innerlijke strijd die Alecia en Frelik zo levensecht maakte, woedde niet bij dit personage en daardoor miste hij diepgang, hoewel dat gevoel wel afzwakte naarmate het boek zijn einde naderde.

Klein Hanevelds schrijfstijl isprettig: lekker vlot en beeldend, waarbij er van alle zintuigen gebruik wordt gemaakt en de wereld zo echt tot leven komt. Opmerkelijk is dat bij de beschrijving van de omgeving bijna ieder zelfstandig naamwoord vergezeld wordt door een bijvoeglijk naamwoord. Af en toe was dat wat storend.  
Een paar keer wist de auteur me met mooie metaforen en vergelijkingen te verrassen, die goed bij de wereld pasten en de sfeer onderstreepte. Om een voorbeeld te geven: “Zijn linkeroog was dof grijs, als de rotsen onder een verlaten meeuwennest.” Prachtig gevonden. 
Een gezegde als “iemand buitenspel zetten” viel daarentegen weer een beetje uit de toon, in een wereld waarin voetbal geen rol speelt. Wat me ook een beetje uit het verhaal haalde, waren de flashbacks in de tweede helft van het boek. Zo kwam het een aantal keer voor dat de hoofdpersoon aan een gebeurtenis van eerder die dag terugdacht zonder dat dit heel duidelijk naar voren kwam, waardoor het leek alsof het nú gebeurde en ik het stuk overnieuw moest lezen om te begrijpen dat de tekst teruggreep naar een eerdere gebeurtenis.

Niets van deze dingen verstoorde het leesplezier echt. Twee van de verhaallijnen zogen mijn aandacht helemaal op en trokken me steeds dieper de wereld in, zelfs al was het soms een beetje lastig om te bepalen of men nu in hetzelfde land woonde of niet. Later wordt dit echter allemaal duidelijk. Het plot kent een aantal verrassende wendingen waarbij de omgang met tegenslagen een belangrijk thema vormt. Iets waar iedereen zich wel mee kan identificeren. Het einde van het verhaal kwam ietwat abrupt, ik ben benieuwd hoe de personages zich in het volgende deel gaan ontwikkelen en wat hen te wachten staat. Als liefhebber van historische fantasy heb ik van dit verhaal gesmuld, en ik weet zeker dat anderen die van dit genre houden dat ook zullen doen. 

Recensie door Natascha