Recensie 'De laatste strijd: Rheya' (Arwen Mannens)

Titel: Rheya
Serie: De laatste strijd
Auteur: Arwen Mannens
Uitgeverij: Zilverbron
Jaar van uitgave: 2016
Aantal bladzijden: 402

Wanneer de nieuwsgierigheid van Rheya een slapend kwaad wekt, zien de wijzen van de Gezworen Raad zich genoodzaakt om een oud plan voortijdig uit te voeren.
Rheya stort in wanneer zij de waarheid verneemt over een van Liourains best bewaarde geheimen. Maar alsnog besluit zij haar lot te omarmen en een opdracht te aanvaarden die op het eerste gezicht onmogelijk lijkt.
Tijdens haar tocht zal ze moeten leren om te vertrouwen op een jeugdvriendin die de waarheid heeft verzwegen, op vreemden die meer over haar verleden afweten dan zijzelf, en ook op een kind dat banden heeft met de vijanden in het zuiden.
Maar haar belangrijkste opdracht zal zijn om een plaats te zoeken in haar familie. Iets waarvan ze altijd gedroomd heeft, maar wat meer inspanningen en opofferingen vergt dan ze gehoopt had.

Rheya begint niet waar haar voorganger Illiyana stopte. Er worden nieuwe karakters geïntroduceerd die een zoektocht starten naar voorwerpen die met de verhaallijn uit het vorige boek samenhangen. De honger naar meer kennis over het land Louirain werd aan het einde van Illiyana niet gestild, maar dat wordt in vervolg ruimschoots goedgemaakt.
Ook met dit boek bewijst Mannens een overzichtelijke en interessante wereld te kunnen creëren. Er zijn ontmoetingen met verschillende rassen, die alle voldoende origineel uitgewerkt zijn. Hoewel er flink wat wordt gereisd en er vanuit verschillende plaatsen perspectieven worden beschreven, voelde ik niet de nood om terug te bladeren om te zien of er een kaart bij zat. Ik zag alles helder voor ogen en pas bij het schrijven van de recensie kwam ik tot de ontdekking dat er helemaal geen kaart is. In dit boek dus duidelijk geen gemis.

Tijdens het schrijven van Rheya is Mannens duidelijk gegroeid als auteur. Het verhaal is opgebouwd uit prachtige zinnen, ieder woord klinkt weloverwogen. Hierdoor leest het misschien niet zo vlot weg, maar dat is zeker geen straf. Ik heb genoten van de manier waarop Mannens haar zinnen prachtig wist te formuleren. Ze deed dit echter wel voor ieder perspectief, waardoor het soms voelde alsof alle personages op dezelfde manier dingen ervoeren of beschreven. Iets meer spelen met het taalgebruik had er wellicht voor kunnen zorgen dat de personages nog meer een eigen stem kregen.
Dit heeft er echter niet voor gezorgd dat de personages moeilijk te onderscheiden waren. Ondanks de grote hoeveelheid x’en die in de Louirainse namen voorkomen, was het gemakkelijk om te onthouden wie wie was. Alle nieuwe personages voegden iets aan de rode draad toe en hadden een eigen karakter, met sterkten en zwakheden. Mijn persoonlijke favoriet was Vièca, een kind uit een vijandelijk volk dat een grote rol in het verhaal speelt. Na het omslaan van de laatste bladzijde is het nog steeds niet duidelijke welke rol dat precies is, en ik zie ernaar uit haar in het volgende boek beter te leren kennen.

Net als in het voorgaande deel zaten er verrassende wendingen in het verhaal. Misschien zelfs iets te veel. Zo kwam er op een gegeven moment een heftige gebeurtenis naar boven die een van de hoofdpersonen eerder in het verhaal had meegemaakt, maar die niet was beschreven. Doordat dit verborgen werd gehouden ten behoeve van de plottwist, voelde ik me als lezer een beetje bedrogen. De gevolgen van deze gebeurtenis hadden door het hele boek moeten sijpelen, in gedachten en gevoelens, en daardoor voelde ik me vervreemd van een personage met wie ik juist zo goed kon meeleven.

De eindclimax was daarentegen spannend en zonder veel omhaal uitgewerkt, en het boek kende een bevredigend slot. Mannens heeft mij geprikkeld meer te willen weten van de antagonist, die ze in dit deel op een intrigerende wijze heeft neergezet. Dit boek smaakt zeker naar meer en gezien het derde deel over een paar weken zal verschijnen, hoef ik gelukkig niet lang te wachten!

Recensie door Natascha