Recensie 'de slangenkuil' (Ariana franklin)

Titel: De Slangenkuil
Auteur: Ariana Franklin
Uitgeverij: H&W – Van Holkema & Warendorf
Jaar van uitgave: 2008
Aantal bladzijden: 334

Na het oplossen van een gruwelijke kindermoord mag Adelia Aguilar tot haar teleurstelling niet terugkeren naar de medische school on Salerno. Haar ongewone vaardigheden als 'dokter van de doden' worden opnieuw ingezet als koningin Eleanor wordt beschuldigd van het vergiftigen van Rosamund Clifford, de maîtresse van koning Hendrik II.

​Terwijl het hof in rep en roer is, reist Adelia in de ijzige winterkou naar de toren waar het lichaam van Rosamund zich bevindt. Ze moet ontdekken wie Rosamund heeft vergiftigd voordat een vernietigende burgeroorlog het land verscheurt.

Na het lezen van de achterkant, was mijn interesse meteen gewekt. Ik hou van historische boeken, zeker in combinatie met een spannende kwestie die moet worden opgelost. Ja, dat was wel een boek dat ik graag wilde lezen!
   Het boek voldeed grotendeels aan mijn verwachtingen. Het voerde mij mee naar het Engeland in de twaalfde eeuw. Wat ik interessant vond, was dat niet alleen het leven van de rijken werd beschreven, maar ook het leven van de mensen die op de veengronden leefden. Weliswaar geen groot deel van het boek werd hieraan besteed, maar ik vond het zeker interessant om te lezen. Wat ik minder vond, was dat de hoofdpersoon meerdere malen over hetzelfde probleem klaagde. Na twee keer klagen snap ik het probleem en wil ik het opgelost zien of dat de hoofdpersoon er niet meer over klaagt als het niet wordt opgelost. De persoon wordt neergezet als zelfstandig en toch verlangt ze constant naar een man die ze omwille van haar eigen vrijheid heeft verlaten.
   Wat ik verder opvallend vond, was dat ik na het lezen van de eerste bladzijden helemaal in het boek zat. Vaak duurt het even voordat dat gebeurt en nu werd ik er als het ware in gezogen. Ariana Franklin wist een goed begin te schrijven, waardoor de lezer nieuwsgierig wordt naar hoe het verder gaat en juist op dat moment gaat het verhaal over naar iets heel anders. Ik vond het niet erg, zo werd de spanning alleen maar meer opgebouwd.
   Over het algemeen vond ik het een goed geschreven boek. De personages waren goed uitgewerkt, ze hadden allemaal hun eigen karakter en problemen waarmee ze leerden omgaan. Daardoor vond ik het ene personage leuk, terwijl ik de ander het liefst een mep zou verkopen.
   Sommige situaties in het boek waren heftig en daar moet je als lezer wel een sterke maag voor hebben. Adelia Aguilar is een dokter van de doden, wat wij tegenwoordig een forensisch patholoog zouden noemen. Ze helpt echter niet alleen de doden, er werd ook uitgebreid ingegaan op soms toch wel bloederige scènes.
   Wat ik erg leuk vond, was de ontdekking dat sommige personages en zaken echt historisch kloppen. Zo was Rosamund Clifford inderdaad een maîtresse van Hendrik II van Engeland. Ook haar bijnaam die in het boek werd genoemd, klopt. Rosa Mundi (Latijn) betekent Roos van de Wereld. Misschien was ze door haar ouders hiernaar vernoemd of werd deze bijnaam haar door haar minnaar gegeven.
   Daarnaast bestond er in de twaalfde eeuw echt een medische school in Salerno waar zowel mannen als vrouwen werden onderwezen. Daar werd medische kennis van verschillende landen gecombineerd, waardoor het onderwijs een goede kwaliteit had, zeker voor die tijd.
   ​Ergens was het een teleurstelling dat niet alles in historische bronnen te vinden was. Het was mij niet duidelijk of Rowley Piscot echt bisschop was geweest en waar hij dat dan was. Ook heb ik Robert Eynsham niet terug kunnen vinden op internet om te zien of hij abt is geweest. De kerk houdt zulke dingen goed bij en het was leuk geweest als deze namen ook in de archieven gevonden hadden kunnen worden. 

​Recensie door Kim

---