Recensie 'De strijd om Verona' (Melinda Taub)

​Titel: De strijd om Verona
Auteur: Melinda Taub
Uitgeverij: Uitgeverij Q
Jaar van uitgave: 2017
​Aantal bladzijdes: 301

Iedereen kent het verhaal van Romeo en Julia, die na een verboden liefde allebei een tragische dood stierven. Echter, wie kent het vervolg op dit verhaal? Verona is in het zwart gekleed, treurig om het verlies van een Capuletti en een Montecchi. Hoewel beide families rouwen, houdt dit niet weg dat de rivaliteit tussen beide partijen er nog altijd is. Om dit tegen te gaan bedenkt Escalus, prins van Verona, een plan. Er moet een huwelijk verbonden worden, en wel een met een Capuletti en een Montecchi. Wat Escalus zich niet realiseert, is dat dit huwelijk nog meer doden zal, nog meer strijd en een heuse aanval op Verona zal veroorzaken.

Dat Rosalina (een nicht van Capuletti) en Benvolio (van Montecchi) niet achter het plan van Escalus staan, is direct duidelijk. Het is cliché dat ze, vlak voordat ze het nieuws te horen krijgen, elkaars leven redden. Of ze elkaar dankbaar zijn of niet; ze gaan als vijanden uit elkaar en komen elkaar als aanstaanden tegen. Toch weet Taub de gedachten van de twee zo aan te passen dat ze allebei langzaam andere denkwijzen en gevoelens krijgen. De opbouw van vijand naar vriend is goed en er wordt juist gebruik gemaakt van de tijd. Op een rustige manier leren Rosalina en Benvolio elkaar beter kennen en weten ze de positieve punten uit elkaar (en uit elkaars familie) te halen. Bovendien redden ze tig keer elkaars leven, wat natuurlijk niet voor niets gebeurt.
     Waarom en hoe Rosalina uiteindelijk voor haar ware echtgenoot kiest, blijft onduidelijk. Waarschijnlijk is het een kwestie van gevoel en dat gevoel zit diep verborgen in het vrouwelijk personage. De lezer beleeft het verhaal onder andere vanuit haar perspectief, maar de onderbouwing van deze uiteindelijke keuze ziet diep verborgen. Desondanks komt het personage Rosalina goed uit de verf en maakt ze de keuzes die perfect bij haar ietwat opstandige karaktertrekken passen.
     Het doet het verhaal ten goede dat er meer dan alleen haat en liefde centraal staat. Het is fijn dat er een kwaadaardig Zorrofiguur rondrent, met een zwart masker en een cape. Samen met de acties van jaloerse neven zorgt dit voor het nodige drama en snelheid. Een van die neven, Orlino, duikt telkens op en gooit roet in het eten. Hij dwarsboomt de route die de plot loopt. Maar hij doet dit werk niet alleen. Met her en der gekregen aanwijzingen zoeken Rosalina en Benvolio naar de grote saboteur van het spel. Het brein moet aangezet worden om de psychologie achter de overwegingen en theorieën van deze saboteur te kunnen snappen. Maar wat de toch nog levende neef van prins Escalus hiermee te maken heeft, blijft vaag. En de onderbouwing waarom deze neef Escalus van de troon moet stoten, omdat híj recht heeft op de kroon, is onvoldoende. Bij de uitleg wordt enkel gezegd: ‘Je snapt het niet.’ Nee, natuurlijk snappen we het niet! Leg het gewoon uit, desnoods in Jip-en-Janneketaal, in plaats van termen uit het vocabulaire van Shakespeare.
​     Denk nu niet dat het verhaal moeilijk is om te lezen en dat je eerst een cursus ‘Denken als Shakespeare’ gedaan moet hebben om door de stof te komen. Taub legt in het nawoord uit dat ze haar eigen fantasie deels de vrije loop heeft doen gaan en dat ze niet enkel uit Shakespeares woordenschat heeft geput. Taub heeft de juiste woorden gebruikt om haar verhaal te vertellen. Zo begint het al sterk op bladzijde één. Om direct in het verhaal te rollen gebruikt ze hier de zinnen: ‘Het was nazomer, maar de zon beukte op de aarde. De straatkeien blikkerden en de bedelaars kreunden omdat ze hun smerige blote poten eraan brandden.’ Een narrateur schetst eerst een beeld van de stad en doet onbewust een boekje open over hoe het eraan toe gaat wat betreft de verschillende standen van de maatschappij. Taub weet hoe ze het verhaal moet beginnen (met hier voorafgaand een heerlijke Dramatis Personae). Daarnaast heeft ze een gevoel voor timing. Ze weet de woorden op het juiste moment te gebruiken. Zo wordt er op een gegeven moment aan Rosalina gevraagd: ‘Ga je mee?’ Door deze vraag gaat de aandacht naar Rosalina, dus naar haarzelf (Dit deel van het verhaal bevat Rosalina’s perspectief.). Precies op dit juiste moment komt ze erachter dat ze in haar nachtjapon staat. Melinda Taub weet hoe het moet!

Recensie door Rosanne