Recensie 'De tafel van Tarzan' (Xander Jongejan)

Titel: De tafel van Tarzan
Auteur: Xander Jongejan
Jaar van uitgave: 2018
Aantal bladzijdes: 149

De tafel van Tarzan beschrijft de herinneringen van een vader en zoon. Het gaat over het moeilijke, harde gezinsleven dat ze hadden. De vader vertelt over het lege huwelijk en de teleurstellingen in zijn zoon. De zoon vertelt op zijn beurt over het liefdeloze gezin en de ouders waaraan hij weinig of niets had.
​

De hoofdstukken laten afwisselend de vader en zoon aan het woord. Op wat voor manier de schrijver dit precies bedoelt, is mij niet helemaal duidelijk. Langs de ene kant lijkt het alsof vader en zoon elkaar brieven schrijven, maar de informatie die gedeeld wordt, lijkt me – zeker voor hen – geen vader-zoon materiaal.

De afwisselende hoofdstukken maakt wel dat het verhaal mooi langs beide kanten wordt belicht. Je leert begrijpen waarom de vader werd zoals hij is en hetzelfde geldt voor de zoon. Verdere personages blijven, mede hierdoor, wel behoorlijk onderbelicht. Hen leer je niet echt kennen en ook naar beweegredenen blijft het vaak gissen. In sommige gevallen bleef ik echt met flinke vraagtekens zitten.

De schrijfstijl is vlot en leest lekker weg. Er worden veel (negatieve) onderwerpen aangesneden, zoals depressie, huwelijksproblemen, kinderverwaarlozing, liefdesverdriet en ziekte. Omdat het slechts gaat om een kort verhaal (150 pagina’s), zijn dat erg veel emoties die je te verwerken krijgt. Dit maakt dat het een erg heftig boek is, wat best zwaar op de maag ligt.

De tafel van Tarzan is ondanks de minpuntjes zeker een aanrader, maar denk niet dat het – vanwege het formaat – een boek is dat je snel even tussendoor leest. Het blijft je nog geruime tijd bij en kruipt flink onder je vel. Daarnaast blijf je jezelf afvragen in hoeverre het autobiografisch is, het voelt namelijk niet aan als (volledige) fictie. ​

​