RECENSIE 'DELIRIUM' (LAUREN OLIVER)

Titel: Delirium
Serie: Delirium Trilogy (1)
Auteur: Lauren Oliver
Uitgeverij: The House of Books
Jaar van uitgave: 2014
Aantal bladzijden: 432
 
Er was een tijd dat liefde het belangrijkste was op aarde. Mensen reisden naar het einde van de wereld om het te vinden. Ze logen ervoor om het te krijgen. Ze deden er zelfs een moord voor. Toen werd er, eindelijk, een behandeling voor gevonden. De regering verlangt nu van haar burgers dat deze tegen liefde behandeld worden wanneer ze achttien jaar oud worden. Lena Haloway keek altijd uit naar de dag van haar genezing. Een leven zonder liefde is een leven zonder pijn: veilig, afgepast, voorspelbaar en gelukkig. Maar vijfennegentig dagen voor haar behandeling overkomt Lena het onmogelijke: ze wordt verliefd.

Je kunt mij blij maken met een krachtige dystopie. Ik hou van blikken in de toekomst en de werelden die getalenteerde schrijvers kunnen vormgeven. Lauren Oliver heeft met haar boek ‘voor ik val’ (inmiddels verfilmd!) grote indruk op me gemaakt en mijn jongere zusje attendeerde me enthousiast op deze trilogie. Ik had hoge verwachtingen van dit verhaal.

Zoals de flaptekst je al verteld, volgen we in dit verhaal de zeventienjarige Lena. Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen door te zeggen dat ik de eerste helft van het boek, hoofdpersonage Lena absoluut niet kon uitstaan. Natuurlijk begrijp ik dat ze haar best doet om te leven volgens de regels, maar ze doet dit wel heel gemakkelijk. Zelfs wanneer haar beste vriendin, Hana, kritische vragen stelt over haar gevoelens, lijkt ze hier niet voor open te staan. Gelukkig maakt Lena een groei door gedurende het verhaal vordert en leert ze kritisch na te denken over de wereld om haar heen. Ze durft het heft meer in eigen handen te nemen. Daar hou ik van: verhalen waarin vrouwen zichzelf redden.
Alex, de jongen waar Lena verliefd op wordt, is naar mijn mening een oppervlakkig karakter. Zijn enige drijfveer is zijn liefde voor Lena. Hij denkt anders over de ‘ziekte’ en de ‘behandeling’ en wil dit aan haar overdragen. Je komt weinig over hem te weten en daarom kan ik me ook maar moeilijk verplaatsen in de gevoelens die Lena zo plotseling voor hem lijkt te hebben.

 Een groot pluspunt vond ik de schrijfstijl van Oliver. Ze brengt het verhaal op een mooie wijze, zinnen hebben diepere betekenis en fladderen bijna over de bladzijden. Het boek staat bol van de mooie uitspraken en gezegdes. Dit maakte het voor mij een prettig boek om te lezen.

Met momenten vond ik dit boek ongeloofwaardig. Liefde, of delirium amoris, is een grote schande. Het wordt gemeden als de pest. Desondanks presteert Lena het tweemaal om tegen anderen te benoemen dat ze ergens van houdt. Ze zegt bijvoorbeeld tegen haar tante dat ze van kinderen houdt. Dit lijkt niet logisch wanneer houden van een zonde is.
Daarnaast vond ik de verandering die Lena doormaakt wanneer ze verliefd wordt op zijn minst ongeloofwaardig. Ze laat vrijwel direct haar principes los en besluit het tegenovergestelde te gaan geloven van wat ze haar hele leven voor de waarheid heeft aangenomen. Ik had verwacht dat hier een interessant proces aan vooraf zou gaan, maar werd hierin teleurgesteld.
De verandering in de wereld, door liefde als een ziekte te gaan behandelen, zou volgens het boek in zestig jaar zijn doorgevoerd. Dit lijkt me een erg korte periode voor zo’n grote verandering: nog meer ongeloofwaardigheid.

Al met al vond ik Delirium interessant genoeg om uit te lezen. Hoewel de geloofwaardigheid hier en daar te wensen overliet, zorgde Oliver voor spanningsopbouw waardoor ik verder wilde lezen. Naar mijn mening eindigt het boek met een spetterende actiescène die je ertoe aanzet om het volgende deel in deze reeks te lezen.
Ik geef dit boek een welverdiende 3 sterren!

 
                                                                                                                                                                                                                               Recensie door Sofie

.

---