Recensie 'Drie werelden: De eerste wereld' - Marc Lommert

​Titel: De eerste wereld
Serie: Drie werelden
Auteur: Marc Lommert
Uitgeverij: Godijn Publishing
Jaar van uitgave: 2014
Aantal bladzijdes: 341
 
Per ongeluk stuiten de vrienden Eroc en Tarú op een geheime Alchemistenschat, waardoor zij halsoverkop hun dorp moeten verlaten. Aan de zijde van enkele begaafde Magiërs reizen zij hun wereld over in een poging de schat en de daarin verscholen boodschap in veiligheid te brengen, maar zij kunnen niet voorkomen dat de Schim uit het Zwarte Woud hen achterhaalt.
De vrienden vluchten het land uit, maar met welk doel? De personen die zij zoeken zijn onvindbaar, de doelen die zij nastreven onhaalbaar en de vijanden die zij ontvluchten onherkenbaar. Bovendien blijken de personen die zij vertrouwen niet allemaal eerlijk. Het dwingt Eroc en Tarú moeilijke beslissingen te nemen, zeker wanneer duidelijk wordt dat de Schim zijn doelen bijgesteld heeft...
 

De eerste wereld, het eerste deel van Drie werelden, begint met twee jonge vrienden die op een magisch voorwerp stuiten. Wanneer ze er vervolgens – amper voorbereid – op uit worden gestuurd om de bol in veiligheid te brengen terwijl een duister figuur jacht op hen maakt, doet het toch erg denken aan het begin van de Lord of the Rings. Een paar hoofdstukken was ik dan ook bang dat er te veel overeenkomsten zouden zijn, maar gelukkig volgt het verhaal zijn eigen route.
 
Wel is het moeilijk om écht in het verhaal te komen. Karakters hebben nauwelijks diepgang en zijn moeilijk uit elkaar te houden. Het is lastig om specifieke kenmerken aan de personages toe te kennen en eigenlijk was er niemand aan wie ik mij kon hechten. Het lot van de twee vrienden trok ik me toch wel een beetje aan, al vond ik het moeilijk om ze uit elkaar te houden. Hier en daar worden wel wat verschillen tussen hen benoemd en er is ook wel sprake van karakterontwikkeling, maar het is allemaal erg miniem. De vriendschap tussen de jongens vond ik wel mooi uitgewerkt. De schrijver heeft goed weergegeven hoe sterk hun band is en hoeveel ze voor elkaar betekenen, waardoor je je als lezer misschien zelfs afvraagt of er niet meer dan vriendschap in het spel is.
 
Het verhaal komt helaas moeizaam op gang en hoewel er een paar scènes zijn die een omslag lijken te beloven, blijft het toch een beetje voortkabbelen. Dialogen zijn aan de lange kant en zinnen hadden vaak iets meer to the point gekund. De schrijfstijl is op zich niet onprettig, maar af en toe leest het toch een beetje stroef. De vele perspectiefwisselingen tussen de subhoofdstukken en zelfs binnen alinea’s zorgen er ook voor dat het moeilijk is om je goed in te leven, omdat je onnodig vaak moet schakelen. De passages die ter afsluiting van ieder hoofdstuk vanuit de Schim worden geschreven, zijn dan wel weer een leuke toevoeging. Wie deze Schim precies is, blijft een van de hamvragen in het boek. Ik moet echter toegeven dat de uitkomst me niet zo heel veel kon schelen omdat de personages me toch al weinig deden, wat toch afbreuk deed aan de zoektocht.
 
Hoewel de karakters dus niet zo goed zijn uitgewerkt, heeft Lommert wel veel aandacht aan wereldbouw besteed. Heel vernieuwend is het misschien niet, maar ik denk dat de gemiddelde fantasy-liefhebber er wel van kan genieten. Het tweede deel belooft in ieder geval een grote strijd, dus er is zeker kans dat het tempo dan ook zal versnellen en het moeilijker zal zijn om het boek weg te leggen. 
​