Titel: Duivelsdochter - een jeugd naar de hel Auteur: Antoine Verhoeven Uitgeverij: Boekscout Jaar van uitgave: 2018 Aantal bladzijdes: 196 Duivelsdochter vertelt het verhaal van Brigitte, miljonairsdochter en tweelingzus van Bernadette. Brigitte heeft al heel haar leven het gevoel dat haar zus de 'ideale' dochter is en zij het zwarte schaap. Brigitte evolueert mede daardoor in een steeds zwarter meisje. Na een incident met haar grootmoeder - waarmee ze al haar leven lang een slechte band heeft - vlucht Brigitte het huis uit. Ze trekt naar Amsterdam, hier heeft zij een vriendin die lid is van een satanische sekte. Maar ook daar lopen zaken niet zoals Brigitte verwacht en hoopt. De achterflaptekst sprak mij heel erg aan, omdat ik zelf in aanraking kwam met het satanisme. Ik verwachtte dat dit boek hier - relatief - diep op in zou gaan, dat is echter niet het geval. Zonder spoilers te geven kan ik alleen zeggen dat het satanisme slechts nauwelijks wordt aangeraakt. Het verhaal vertelt echt het psychisch relaas van een meisje dat veel te verduren krijgt, maar ook keer op keer 'foute' keuzes maakt.
Brigitte is een zielig meisje en dat op elke mogelijke manier: ze maakt veel mee en daarnaast verdrinkt ze in zelfmedelijden. Ze heeft steeds de neiging om alles erg donker te zien en leeft daar ook naar. Hoewel je zeker medelijden voelt met momenten, zal je - wellicht - vaker vinden dat ze zichzelf een schop onder de kont moet geven. Dit komt deels doordat het geheel niet altijd even realistisch overkomt, waardoor ze (ten onrechte?) niet altijd oprecht overkomt. Het verhaal wordt geschreven vanuit Brigitte, op een manier waardoor het lijkt alsof het haar memoires zijn. De tijdslijn klopt echter niet altijd, waardoor je dit gevoel niet steeds kunt vasthouden. Verder bouwt Duivelsdochter wel mooi op, al zijn er momenten waarop het lijkt dat er naar een afronding wordt toegewerkt, waarna het verhaal opnieuw 'los gaat'. Dit is niet erg storend, maar wel apart. Brigitte is het enige personage dat je echt leert kennen. Ander karakters worden redelijk belicht, voldoende voor een verhaal dat in ik-vorm wordt geschreven. Toch blijft zelfs Brigitte enigszins oppervlakkig. Haar emoties komen om de een of andere reden niet helemaal gemeend over. Er zitten behoorlijk wat wendingen in het verhaal, die zeker niet allemaal voorspelbaar zijn. Ondanks de mindere puntjes van hierboven, blijf je dan ook met plezier doorlezen. Je wil ook echt wel graag weten hoe Brigitte zal evolueren. Al gebeurt dat helaas eigenlijk niet echt. Het einde laat gelukkig veel open op dat vlak, waardoor je wel met een goed gevoel achterblijft en nog hoop hebt voor haar. Al met al is Duivelsdochter zeker niet een van de beste boeken die ik las, maar wel een aanrader als je houdt van psychologische verhalen. Recensie door Karolien
0 Comments
Leave a Reply. |
Archieven
May 2020
Categorieën
All
|