Recensie ´Dwaaleiland´ (Melissa De La Cruz)

Titel: Dwaaleiland
Auteur:​ Melissa De La Cruz
​Uitgeverij: Van Goor
Jaar van uitgave: 2015
Aantal bladzijdes: 264

Meer dan tien jaar geleden is er verdeeldheid ontstaan op Dwaaleiland, het stukje land in zee waar alle slechteriken uit zowel bekende als minder bekende sprookjes naartoe zijn gestuurd. De verdeeldheid begon bij Mal, de dochter van Malafide, die toe moest kijken hoe Evie, de dochter van Sneeuwwitjes boze koningin, uitgebreid haar verjaardag vierde. Alle leeftijdgenootjes waren uitgenodigd, behalve Mal. Malafide wilde niet dat de geschiedenis zich herhaalde en kon zich niet inhouden. Sindsdien was het oorlog tussen Malafide en de boze koningin. Tot alles verandert en beide dochters bij elkaar op school komen. Ze zullen samen moeten werken om een hoog cijfer op een project te verdienen, rekening houdend met het in de smaak vallen bij hun moeders...

Als je Dwaaleiland - dat inmiddels een begrip is geworden - overal ziet op het internet, kun je het niet laten je aangewakkerde nieuwsgierigheid gunstig te stemmen. Vol goede moed fiets je naar de dichtstbijzijnde bibliotheek en neem je het boek mee, om je vervolgens in dat ene knusse hoekje op de bank te nestelen. In datzelfde uur wakkert het nostalgische haardvuur aan. Cruella de Vil… Malafide... En Gaston, die zijn twee zoons Gaston Junior en Gaston de Derde heeft genoemd. Duimpje omhoog voor die fantasierijke krachtpatser!
     Dwaaleiland kwam, zoals hierboven gezegd, overal en nergens voorbij. In de etalages van boekwinkels en bij bol.com-reclames op Facebook. Zelfs young-adultbloggers of volwassenen waren lyrisch over De la Cruz. Helaas geeft dit de verkeerde hoge en kwalitatieve verwachtingen, met name als je verwacht dat Dwaaleiland van hetzelfde niveau is als de young adults waar diezelfde bloggers over schrijven. Zoals keurig voorin het boek vermeldt staat, is het boek geschikt voor kinderen vanaf dertien jaar. Echter is het geschreven alsof het voor tienjarigen bedoeld is.
     Voor tienjarigen is Dwaaleiland geschikt voor onverschrokken lezers die inzien dat niet alle hoofdpersonages in fictie een voorbeeldfunctie hebben. En al helemaal de Dwaaleilanders niet, waar liefde iets is dat zo ongeveer op de brandstapel thuishoort. Het fijne van De la Cruz is dat ze ervoor heeft gezorgd dat de kinderen van de slechteriken niet alleen zoons of dochters van die gemeneriken zijn, maar dat ze zichzelf zijn. Er is ruimte voor zelfontwikkeling, waar Evie, Mal, Jay (van Jafar, Aladdin) en Carlos (van de enige echte Cruella) gebruik van maken. Het is fijn om te zien dat de nakomelingen van slechteriken niet per se ook door en door slecht hoeven te zijn.
     Hoewel Dwaaleiland voor volwassenen niet dezelfde spanning meebrengt als hoe het op jong-adolescenten overkomt, is het lezen zeker geen verloren tijd. Het is heerlijk als Diablo aan komt vliegen of om de korte citaten die de hoofdstukken voorafgaan te herbeleven. Ook het lezen van de grom van Beest (de koning van het land Auradon, waar alle goede sprookjesmensen leven) bezorgt kippenvel, met name als je de dag erna Beauty and the Beast in de bioscoop kijkt en dat het menselijke Beest precies hetzelfde geluid laat horen.
​     Echter wordt de lezer niet aangemoedigd het tweede deel te lezen: Terug naar Dwaaleiland. Het avontuur op Dwaaleiland is weliswaar afgeraffeld, maar af. Het enige vonkje zou nog het naar Auradon willen gaan zijn. Waarom je deel twee wel zou willen lezen, is vanwege het wisselende perspectief dat in deel één gebruikt wordt. Zo komen de vier Dwaaleiland-kinderen allemaal aan bod, met daarnaast niemand minder dan de zoon van het Beest en Belle; prins van Auradon. Prins Ben droomt over een meisje en zijn onderbuikgevoel vertelt dat dat meisje zich op Dwaaleiland bevindt…

​Recensie door Rosanne