Recensie 'Gone - Verlaten' (Michael Grant)

Titel: ​Verlaten
Serie: Gone (1)
​Auteur: Michael Grant
​Uitgeverij: Holkema & Warendorf
Jaar van uitgave: 2012
​​Aantal bladzijdes: 496
 
Tijdens een doodgewone schooldag ziet de veertienjarige Sam tot zijn verbijstering zijn leraar pal voor zijn ogen verdwijnen. Zomaar ineens weg! Algauw blijkt dat iedereen ouder dan vijftien jaar op hetzelfde moment is verdwenen. Bovendien is er een ondoordringbare barrière rond de stad opgetrokken, waardoor er geen contact meer mogelijk is met de buitenwereld. Er breekt een enorme chaos uit.
 
Net buiten de stad neemt Caine de leiding over zijn internaat en daarna ook over het stadje. Eerst weet hij enige orde te scheppen, maar gaandeweg voert hij met een aantal volgelingen een waar schrikbewind. Hoewel Sam helemaal geen leidende rol wil, besluit hij ten slotte toch dat hij de kwaadaardige Caine moet tegenhouden. Maar intussen komt de dag dat hij zelf vijftien jaar zal worden steeds dichterbij.
​

Soms zijn er van die series die al jaren op je TBR-lijst staan, maar waar je gewoon niet aan toekomt. Voor mij was Gone zo’n serie. Ik ben dol op dystopische verhalen, dus het duurde niet lang voordat ik in Verlaten was vastgezogen.
 
In het begin moest ik erg wennen aan het feit dat alle achterblijvers ‘kinderen’ werden genoemd, terwijl er heel wat tieners tussenzaten. Daardoor zag ik al snel achtjarigen voor me, in plaats van veertienjarigen, terwijl die laatste leeftijdsgroep juist de grootste rol speelt in het verhaal. Wat me tevens een beetje uit het verhaal haalde, was de schrijfstijl. Er werden veel woorden herhaald en in dialogen zaten regelmatig constructies als ‘weet je wel’ en ‘zeg maar’. Hoewel het ongetwijfeld bedoeld was om de gesprekken natuurlijker te laten overkomen, leek het daardoor juist wat gekunsteld en werd het storend.
 
Desondanks heb ik Verlaten met plezier gelezen. Doordat de hoofdpersonen met verschillende zaken geconfronteerd werden (speciale krachten, een ondoordringbare muur, evoluerende dieren, naar de macht grijpende tieners en chaos) werd er op diverse manieren spanning aan het verhaal toegevoegd. Dit zorgde ervoor dat het verhaal niet langdradig werd en je steeds opnieuw verrast werd. Hoewel er heel veel gebeurde, kreeg ik niet het gevoel dat er te veel gebeurde.
 
De hoofdpersonages hadden duidelijk hun zwakke en sterke punten. Ze waren gemakkelijk van elkaar te onderscheiden. Hun beweegredenen waren niet altijd even helder en vooral bij de groep die de macht in de stad overneemt, kon ik niet altijd goed begrijpen waarom ze handelden zoals ze deden. Sommige kinderen deden elkaar al gelijk na het verdwijnen van de ouders verschrikkelijke dingen aan en het was niet altijd even begrijpelijk waarom dat gebeurde. Zeker tijdens de eindclimax werden er streken uitgehaald waarbij ik mij niet kon voorstellen dat alle ‘bad guys’ dat zomaar toelieten. Daardoor schortte het iets aan de geloofwaardigheid.
 
Al met al was Gone een interessant verhaal om te lezen. Veel vragen blijven onbeantwoord en nodigen de lezer uit de vervolgdelen te gaan lezen. Er zit voldoende spanning in dit verhaal, waardoor je het boek maar moeilijk aan de kant kunt leggen.
 

Recensie door Natascha