Recensie 'Het Brussel-syndroom' (Marc Buelens en Raf Vermeiren)

Titel: Het Brussel-syndroom
Schrijver: Marc Buelens en Raf Vermeiren
Uitgeverij: Houtekiet
Jaar van uitgave: 2017
Aantal bladzijden: ​188 bladzijden

Thomas, Marie en David. President, journaliste, onderhandelaar. Wat deze drie mensen gemeen hebben, is dat ze op dezelfde dag een absurd mailtje van een onbekende afzender hebben gekregen. Of ze de volgende vraag kunnen beantwoorden: Hoe kan de EU het verloren vertrouwen van de kiezers terugwinnen? Bij geen respons zal de EU recht in het hart getroffen worden. En hoe...

Dat het verhaal zich in Brussel afspeelt, is duidelijk. De Belgische sferen in deze stad zijn duidelijk te voelen, aangezien zich hier het Binnenhof of Kremlin van de Europese Unie bevindt. Ook dansen de Vlaamse op het papier, want zo hebben de personages het niet telkens over hun beroep, werk of hun baan, maar over hun ‘job’. Storend is deze taal zeker niet, want als oer-Hollandse is het goed te begrijpen. Bovendien zijn het maar enkele stukjes waarin zo’n woordje voorkomt, wat het interessant maakt om te lezen.
​     ‘Het Brussel-syndroom’ is de meest toffe boektitel van 2017. Mysterie, ministerie en manipulatie lijken centraal te staan. Aan ministerie en manipulatie geen gebrek, maar het begrip mysterie mocht nog verder aangedikt worden. Spanning is er namelijk weinig. Er is weinig variatie in tempo en er worden constant lange zinnen gebruikt. Hierdoor gaat de snelheid in het lezen weg, waardoor je het gevoel krijgt door een blok beton te moeten bijten om de bladzijdes door te komen. De ontknoping, die volgens verwachtingen spectaculair zou zijn, is grijs en wattig. Dit had concreter gemogen, want nu kun je het eigenlijk geen ontknoping noemen. Je vliegt door de nutteloze delen 2 en 3 van het boek heen, maar de vonken spatten er niet vanaf. Echter: de ontknoping is wel realistisch. Er komt, zowel letterlijk als figuurlijk, geen bloed uit, maar als het een waargebeurd verhaal zou zijn, zou dit waarschijnlijk ook niet gebeuren. Als het echt is, zou het ook met een grote, fake glimlach opgelost worden.
​     Gelukkig helpt het feit dat er korte hoofdstukken zijn enorm in het vergroten van de motivatie om door te lezen. Daarbij het verschil in perspectieven, waardoor je na een paar bladzijdes weer met een frisse blik in een nieuwe situatie belandt. Vooral voor de vrouwelijke personages zoals Marie en Zoë krijgt de vrouwelijke lezer empathie, maar bij de mannen is het lastig ze te leren kennen. Daarnaast is het onwijs moeilijk de namen uit elkaar te houden, want pas na driekwart deel van het boek begin je het door te krijgen.
     Zoals hierboven al genoemd is er niets te klagen aan de titel van het boek. Het is echter goed speuren voor je de titel kunt verklaren, maar als je het gevonden hebt, kun je zeggen dat het gaat over het verdwenen vertrouwen van de burgers. Helaas is er geen hoofdstuk waarin er verteld wordt vanuit het perspectief van de burgerij. Zo wordt er dus aangenomen dat de inwoners van België of de Europese Unie geen mespuntje vertrouwen meer hebben, maar als lezer kun je dit niet onderzoeken.

​Recensie door Rosanne