Recensie 'Het laatste uur' (Minette Walters)

Titel: Het laatste uur
Auteur: Minette Walters
Uitgeverij: Xander Uitgevers
Jaar van uitgave: 2018
Aantal bladzijden: 543

Wanneer de pest in 1348 Engeland bereikt, begrijpt niemand waarom er in zo'n korte tijd zo veel doden vallen. Als Sir Richard na een reis terugkomt in zijn dorp Develish, blijkt hij besmet te zijn geraakt. Zijn vrouw, de intelligente Lady Anne, neemt het heft in eigen handen: de zieken moeten buiten blijven, de gezonde mensen beschermt ze in haar eigen huis. Tot ieders verbazing behandelt Lady Anne ze allemaal als gelijken.
Deze nieuwe hiërarchie zorgt voor een onrustige dynamiek in Develish. Het volk staat voor een onmogelijke keuze: blijven ze binnen en verhongeren ze, of gaan ze naar buiten, waar de pest rondwaart?
Het laatste uur leest als een spannende thriller over menselijke vindingrijkheid en uithoudingsvermogen tegen de ergste pandemie in de geschiedenis. Met Lady Anne van Develish heeft Walters een onvergetelijke heldin gecreëerd.

In Het laatste uur neemt Minette Walters de lezer mee naar het viertiende-eeuwse Engeland. Ze weet deze wereld overtuigend aan de lezer te presenteren, wat getuigt van voldoende research zonder dat ze daarin doordraaft.
      De personages die ze heeft gecreëerd, passen bij de tijdgeest. Ze zijn goed uitgewerkt, hoewel er soms te veel achtergrondinformatie wordt gegeven waardoor het verhaal vertraagt. Niet alles is relevant voor de rode draad en de ontwikkeling van de karakters, hier had ze iets terughoudender in kunnen zijn.
      Walters heeft een prettige schrijfstijl, die een beetje hoogdravend is. Dat past goed bij de tijd waarin het verhaal zich afspeelt en zorgt voor een extra dimensie van het toch al zo realistisch overkomende verhaal. De auteur slaagt erin om de lezer echt even een kijkje in het verleden te geven, waarbij er geen gruwelen worden geschuwd. De sociale relaties ten opzichte van horigen en adel komen goed naar voren en de manier waarop de hoofdpersonen zich van hun klassegenoten onderscheiden is inspirerend. De aandacht die aan het sociale aspect is besteed, schiet op andere plaatsen iets tekort. Wat het verhaal nog levendiger zou maken, is een uitgebreidere beschrijving van de omgeving. Zodra de hofstede wordt verlaten is er wel een beschrijving van het landschap, maar hoe alles er binnen de hofstede uitziet, waar ze met zijn allen op een kluitje leven, en hoe de woningen eruitzien, dat blijft een beetje vaag. Het had allemaal iets beeldender gemogen, zodat je je als lezer niet alleen de dialogen inbeeldt, maar ook de omgeving waarin die plaatsvinden.
      Wat tevens een beetje stoort, is het alwetende vertelperspectief. De overschakelingen zijn soms te snel en daardoor wordt de tekst rommelig. Vaak staat er een witregel tussen de perspectieven waardoor het overzichtelijk blijft, maar het gebeurt ook vaak dat er twee bladzijdes lang vanuit personage A wordt geschreven, waarbij er af en toe in twee regels wordt gezegd wat personage B daarvan vindt. Dat maakt een verplaatsing in de personages moeilijk.
      Minette Walders heeft met Het laatste uur het eerste deel van een indrukwekkend verhaal neergezet, met diepgaande karakters die van je van hun beste en slechtste kant leert kennen tijdens een van de meest verschrikkelijke perioden in de geschiedenis. Een thriller is het, in tegenstelling tot wat de flaptekst beweert, niet echt door het gebrek aan een spannende opbouw, maar liefhebbers van historische romans kunnen hier hun hart aan ophalen.