Recensie 'Het meisje in de rode jas' (kate hamer)

Titel: Het meisje in de rode jas
Auteur: Kate Hamer
Uitgeverij: Meulenhoff Boekerij
Jaar van uitgave: 2015
Aantal bladzijden: 352

Het meisje in de rode jas verhaalt over een alleenstaande moeder (Beth) die haar achtjarige dochter kwijtraakt op een festival voor kinderen. Het verhaal concentreert zich op de wanhoop die hen overvalt als ze van elkaar gescheiden blijven en de manier waarop ze na deze vreselijke gebeurtenis hun leven weer proberen op te pakken.

Op de achterflap staan een aantal quotes over het boek, die erg veelbelovend zijn:
     “Prachtig geschreven en onvoorspelbaar.”
     “Onmogelijk weg te leggen.”
     “Hamers boek wil meer zijn dan een thriller.”
Helaas hebben deze quotes mij juist op het verkeerde been gezet. Het heeft mij juist veel moeite gekost om me door dit boek heen te worstelen. Als ik de Boekerij niet had beloofd om een review over dit boek te schrijven, had ik het allang weggelegd. Pas de laatste dertig pagina’s zat ik echt in het verhaal en wilde ik weten hoe het zou aflopen. 
   Het boek kabbelt rustig voort. Nergens wordt het spannend genoeg om met ingehouden adem verder te lezen. Een thriller zou ik het dus zeker niet noemen, en een boek dat je onmogelijk kunt wegleggen al helemaal niet. 
   Onvoorspelbaar was het boek evenmin. Door die quote verlangde ik de hele tijd naar een ongelofelijke plottwist, iets wat mij vertelde dat de boel compleet anders in elkaar stak dan ik had gedacht. Dat moment kwam niet en dat was jammer.
   Hoewel het heftige thema’s zijn en de emoties bij beide hoofdpersonen goed verwoord waren, kon ik mij niet echt met hen verbonden voelen. Het boek puilt uit van de originele, maar toch ook zeker vergezochte metaforen. Misschien dat een ander ze om hun originaliteit geprezen heeft, maar ik vond het gekunsteld en storend, het heeft zeker driekwart van het boek geduurd voordat ik er gewend aan was geraakt. Wellicht dat dit in het Engels prachtig klonk, maar in het Nederlands leek alles net de plank mis te slaan. 
   De slotscène had ik graag door de ogen van de dochter (Carmel) gelezen. Ik was meer nieuwsgierig naar haar beleving op het moment van de ontknoping dan die van haar moeder. Daarnaast zaten er toch wat gaten in het plot. De reden dat de ontvoerder haar van haar moeder had weggenomen, had wellicht ook nog iets beter uitgewerkt kunnen worden. Ik kon mij niet dusdanig in de man verplaatsen dat ik begreep waarom hij zo in Carmel geïnteresseerd was - en niet in anderen. Ik behield naderhand een beetje het gevoel dat er te snel naar een einde is toegewerkt, waardoor het plot niet helemaal goed uit de verf is gekomen.

Recensie door Natascha

---