Recensie 'Het Patroon - Ithana' (Dianne Arentsen)

​Titel: Ithana
Serie: Het patroon (1)
Auteur: Dianne Arentsen
Uitgeverij: Zilverbron
Jaar van uitgave: 2017
Aantal bladzijden: 391
 
Wat als je nergens veilig bent? Als elke beweging die je maakt in de gaten wordt gehouden? Als er een vijand is die meer over je weet dan jijzelf?
 
Herinneringen van vroeger heeft Ithana niet. Ze woont in een kamp, afgescheiden van de rest van de wereld door een muur van vuur. Daar wordt ze getraind, heeft ze een dak boven haar hoofd en genoeg voedsel. Toch gaat ze zich steeds meer een gevangene voelen.
Op een kansrijk moment glipt ze er tussenuit. Onmiddellijk verschijnt er een teken op haar hand van een blauwe ijskraag, waarna ze wordt gesnapt door een kampgenoot. Hij belooft niets tegen de meester te zeggen als ze hem helpt bij zijn missie. Ze stemt toe en ontdekt dat iets naar haar op zoek is. Iets duisters. Een wezen dat een gevaar vormt voor heel Sondar.
 
Chaos breekt uit en de jacht op haar wordt ingezet.

In het eerste deel van Het patroon speelt Ithana de hoofdrol. Een stugge jongedame die zich niets over haar verleden herinnert. Twee elementen die haar een heerlijk personage maken. Fijn om eens vanuit een sarcastisch en bot personage te lezen. Hoewel het hoofdpersonage zich verre van hartverwarmend gedraagt, ben je toch met haar begaan. De vreselijke herinneringen die beetje bij beetje haar geschiedenis inkleuren, laten zien waarom Ithana is zoals ze is. Deze invulling van haar achtergrond wordt goed gedaan. Stukjes informatie worden op de juiste momenten weggeven en zorgen voor diepgang.
De andere personages zijn eveneens goed uitgewerkt. Hun beweegredenen liggen er niet te dik bovenop, maar blijken uiteindelijk wel logisch. Arentsen slaagt erin om je van ieder personage te laten houden, hoe klein diens rol ook is. Dat heeft ze heel knap gedaan, zelfs nadat het boek uit is, laten ze je gedachten niet helemaal met rust.

Wat Ithana ook een geweldig boek maakt, is de wereldbouw. De landschappen die beschreven worden zijn divers. Ze geven het verhaal een eigen karakter en vormen een geweldige setting waarin de scènes zich afspelen. De auteur heeft tevens veel aandacht besteed aan de verschillende rassen. Dat het Arentsen niet aan originaliteit ontbreekt, blijkt hier ook uit. Ze zorgt ervoor dat de wereld gaat leven en dat de wezens loskomen van het papier. 
​
Het verhaal leest lekker door en wist mij meermaals te verrassen. De spanning bouwt zich op tot verschillende hoogtepunten en de laatste bladzijden van het boek hebben me een diepe indruk op me gemaakt. Ithana is het begin van een fantastisch avontuur dat al je emoties oproept. Ik heb gelachen, op het puntje van mijn stoel gezeten en traantjes weggepinkt.