Recensie 'Ik zal er zijn' (Holly Goldberg Sloan)

Titel: Ik zal er zijn
Auteur: Holly Goldberg Sloan
Uitgeverij: Querido
Jaar van uitgave: 2012
Aantal bladzijden: 344

Het verbaast Sam niet dat hij, samen met zijn broertje Riddle, wordt ontvoerd door zijn eigen vader. Maar dat het precies op dit moment gebeurt is een flinke tegenvaller. Hij heeft pas Emily en haar familie ontmoet, waar hij de liefde en warmte vond die hij altijd al had willen vinden. Dat ze niet kan zingen is geen probleem; ze is het liefste meisje waar hij ooit mee om is gegaan. En andersom geldt dat net zo. Emily’s wereld stort in als ze hoort dat Sam weg is. Een paar weken later gaat de telefoon en hoort ze dat Sam en Riddle van een klif zijn gevallen. Er is een geweer op de weg gevonden en waarschijnlijk zijn de jongens al twee weken dood. 

Ik zal er zijn begint met de aanloop van zowel Sam als Emily voor Emily’s zangoptreden in de kerk. Tevens is dit de locatie van de eerste ontmoeting tussen de twee. Gedurende het verhaal blijf je voornamelijk wisselen tussen de perspectieven van Sam en Emily, met hier en daar een uitstapje naar Sams vader, een onbekend oud vrouwtje of Riddle. Op enkele punten lijkt er sprake te zijn van een alwetende verteller, maar over het algemeen kan er gesproken worden over perspectiefwisselingen. Het is ontzettend fijn dat er sprake is van perspectiefverandering, want dit zorgt voor dramatische spanning. Sam en Riddle worden ontvoerd door hun vader en alle achterblijvers weten niet waar ze zijn en of ze überhaupt nog in leven zijn. In tegenstelling tot de achterblijvers weet de lezer alle antwoorden. Het Jan-Klaassen-effect zorgt ervoor dat de lezer niet halverwege afhaakt met lezen. In geval dat Emily de enige is die in het boek aan het woord is, dan wordt het boek ingekort, maar ontzettend langdradig.
     Het is echter jammer dat er geen sprake is van perspectiefdiscriminatie. De schrijfwijze tussen Sam en Emily is hetzelfde en de twee personages staan hetzelfde in het leven en kijken op precies dezelfde manier naar de wereld. Je zou denken dat Sam op ieder moment van de dag op zoek is naar etensresten en dat dit zijn blik op de omgeving typeert, maar dit is niet waar. Gelukkig is de manier waarop we in Riddles hoofd kunnen kijken wel uniek; de gedachtestromen van deze jongen met autistische kenmerken zijn soms in dichtvorm, kort en bondig. Hij is heel alert, hoewel hij er niet zo uitziet vanaf de buitenkant, en heeft een juiste kijk op het innerlijk van mensen. Riddle zorgt voor de diepere laag in het verhaal.
     Helaas wordt er veel gespoilerd in Ik zal er zijn. Het grootste voorbeeld hiervan zijn de anderhalve bladzijdes waarin een beer zijn belevenissen vertelt. Zodra er een witregel komt en het perspectief teruggaat naar de jongens, die langs de waterkant kamperen onder de blote hemel, is het geen verrassing dat ze wakker worden door een beer. Het perspectief van de beer is dus een gratis weggevertje. Goldberg Sloan kan voor deze aanpak gekozen hebben, omdat ze scenarioschrijver was voordat ze aan haar boekdebuut begon. Wegens haar filmachtergrond kan het voor haar heel gewoon zijn dat de beer eerst door middel van een perspectiefwisseling aangekondigd wordt, voordat hij live op het toneel verschijnt. In films zie je dit namelijk wel vaker. Bij Jaws kijk je toch ook eerst vanuit het water naar die bungelende benen langs een houten surfplank, voordat je de haai vanaf de waterkant ziet toeslaan?
     Wat humor betreft zijn de stukken van Riddle het leukst. Je hoeft niet bang te zijn hardop te schateren, maar een glimlachje om het lieve jongetje kan rond je lippen tevoorschijn komen. Echter probeert Goldberg Sloan de lezer aan het gieren en brullen te krijgen met ‘de gruwelijkste dag van Bobby Ellis’ leven’. Maar deze dag is helemaal niet grappig. De samenvatting van het humorniveau van die dag is dat Bobby over een bananenschil uitglijdt. Nee, het was echt niet grappig. Bovendien past Bobby helemaal niet in het plaatje van Ik zal er zijn. Het verhaal had veel sterker op papier kunnen staan als Bobby een normale vent was zonder al die aanstelleritis. Daarnaast heeft Emily vanaf het begin geen gevoelens voor de jongen gehad, dus waarom doet de jongen mee met het spel? Het niveau daalt er alleen maar van…

Recensie door Rosanne