Recensie 'Knap voor een dik meisje' (Tatjana Almuli)

“Moet je dat wel doen? Je wilt toch geen dik meisje worden?” Vanaf jongs af aan is Tatjana mollig. Wat wil je ook, als je ouders een (snoep)winkel hebben en je er boven woont? Het is spannend om ’s nachts stiekem naar beneden te gaan om daar zo stil mogelijk in het donker te snoepen. Het voelt dubbel zo fijn als Tatjana een nare dag heeft gehad. Maar de daaropvolgende jaren blijft dit geheime snoepen een patroon en worden ze uitgebreid tot heuse vreetbuien bij ieder vleugje ellende. Tatjana is ten einde raad als ze de 160 kilo bereikt. Ze doet alles om af te vallen, maar het eten en haar aanleg voor dik zijn zijn sterke tegenstanders.

Tatjana Almuli (20 jaar) is journaliste en ‘Knap voor een dik meisje’ is haar eerste boek. De lezer wordt in een prima tempo meegenomen door Almuli’s (eet)leven. Dik zijn, en praten over dik zijn, is taboe. Maar Almuli prikt hier op een rustige en gecontroleerde manier doorheen. De chronologische opbouw is voor de hand liggend, maar de juiste keuze. Soms is er een subtiele vooruitwijzing te vinden, zoals als Almuli en haar moeder met zijn tweeën naar Parijs gaan en dat dat het laatste uitstapje voor hen zal zijn, maar dat ze dat op dat moment nog niet wisten. De vooruitwijzingen die gegeven worden, worden vaak in het eerstvolgende hoofdstuk al uitgelegd. Ondanks dat weet Almuli toch de vaart en spanning in ‘Knap voor een dik meisje’ te houden.
 
‘Knap voor een dik meisje’ lees je in één ruk voor driekwart deel uitleest. De eerste helft gaat voornamelijk over Almuli van baby tot volwassene. Daarna lees je over haar ervaringen bij het programma Obese en de nasleep ervan. Het is leuk dat Almuli het afvalprogramma Obese ook in het boek heeft gebruikt, omdat de lezer op deze manier een meerdimensionaler beeld van haar krijgt. Daarnaast wordt haar levensverhaal herkenbaarder, als de lezer Almuli’s Obese-aflevering heeft gezien; of een andere episode van het programma. Daarna leest de lezer de nasleep van Obese en hoe Almuli de draad weer zonder camera’s oppakt. Dit is waar het na een poosje een beetje vervelend gaat worden… ‘Knap voor een dik meisje’ blijft maar over dik worden en dik zijn gaan. Het mollig zijn en dik praten blijft de hoofdpersoon – helaas ten koste van het beter leren kennen van Almuli als mens - terwijl de lezer een eind-goed-al-goed-einde wil.
 
En dat is wat Almuli nou juist duidelijk maken wil. Wat is in ‘Knap voor een dik meisje’ nou het happy einde? Dat Almuli dun is? Beter nog: Almuli’s doel is gelukkig en gezond genoeg zijn en zich lekker in haar vel voelen, met wellicht ook het cadeautje kinderen te mogen krijgen. Maar met ‘Knap voor een dik meisje’ was het haar doel de taboe iets te verminderen door er zelf voor uit te komen dat ze dik is. en dat heeft ze absoluut kunnen doen!
 
Almuli’s debuut ‘Knap voor een dik meisje’ prikt door de taboe heen doordat een dik meisje zelf de touwtjes in handen neemt en praat over haar overgewicht. Ze spiegelt door haar hele levensverhaal en alle ups en down in te zetten. Hoewel dik zijn te veel de hoofdpersoon wordt, helaas ten koste van Almuli zelf als mens, weet ze er toch de spanning en snelheid in te houden.

Recensie door Rosanne