Recensie 'Mars' (Andy Weir)

Nadat een zandstorm hem bijna fataal wordt en de overige bemanning, die ervan overtuigd is dat hij is omgekomen, zich gedwongen ziet de planeet te verlaten, blijft Watney miljoenen kilometers van de dichtstbijzijnde mensen achter. Er is geen communicatie met de aarde mogelijk en zelfs als dat wel mogelijk zou zijn, zouden zijn voorraden opraken lang voordat een reddingsmissie hem zou kunnen bereiken. Bovendien is de kans dat de dreiging van het defecte materieel, de vijandige omgeving op Mars of een simpele menselijke fout hem om het leven brengt groter dat verhongering. Maar Watney vertikt het op te geven. Gedreven door zijn inventiviteit, zijn technische kennis en een hardnekkig weigeren om op te geven probeert hij vastberaden het ene obstakel na het andere te overwinnen. Zal zijn vindingrijkheid genoeg zijn om tegen beter weten in te overleven...? 

Zoals al eerder op social media is aangegeven, was ‘Mars’ het beste boek dat Rosanne in de zomer van 2018 heeft gelezen. Al maanden daarvoor had ze de film ‘The Martian’ (met Matt Damon) gezien. En ze vond de film wel goed en leuk, maar in de top-10 van favoriete films kwam ‘The Martian’ niet. Niet dat Rosanne überhaupt al een top-10 favoriete films had, want ze is slecht in keuzes maken en voorkeuren aangeven, maar toch… Toen ze echter aan de eerste bladzijdes van het boek ‘Mars’ begon, begon het ergens in haar lijf te kriebelen. Een kriebel die aangaf dat dit boek nog wel eens goed kon worden. En dat werd het!
​
‘Mars’ bevat een hoge dosis natuurkunde, scheikunde en wiskunde, met hier en daar een vleugje biologie. Ook al heb je op de middelbare school met bloed, zweet en tranen voldoendes kunnen halen op deze bètavakken, ‘Mars’ geeft je de illusie dat deze vakken een eitje zijn. Weir laat personage Watney alle ins en outs van het ruimtevaartleven aan de lezer vertellen alsof het een laagdrempelig maar onwijs interessant college is van professor Erik Scherder. Watney vraagt nog net niet om de tien minuten: “Volgt u me nog?” En deze vraag is ook niet nodig, want Watney is goed te volgen. Bovendien is de balans tussen de bètavakken en het daadwerkelijke spannende, fictionele verhaal perfect. Op deze manier is ‘Mars’ uitermate geschikt voor zowel alfa’s als bèta’s!

Zoals al kort genoemd, is ‘Mars’ spannend. Hoewel het vooruitzicht is dat Watney jarenlang op Mars vastzit en moet knokken voor zijn leven, is het niet een kwestie van zitten en afwachten. Watney probeert uit te vogelen hoe hij eten kan verbouwen en hij is dringend op zoek naar een communicatiesysteem om hulp in te schakelen. Daarnaast blaast hij zichzelf zo goed als op. Hoewel Watney het boek dat je als lezer in handen hebt eigenlijk gebruikt als dagboek, is het alsof je live met hem meeleeft. En het is heel knap dat een auteur dat voor elkaar krijgt!

Het is top dat Weir Watney zo’n goed gevoel voor humor heeft gegeven. Watney is gevat, ad rem, sarcastisch en onwijs nuchter. Zijn humor geeft zijn verblijf op Mars een gezelliger tintje, met hier en daar een stukje akelige werkelijkheid die Watney als grap probeert over te brengen. Hierdoor wordt Watney levensecht. Het is echt alsof hij daar in zijn uppie in de ruimte zit, met als een van de weinige reddingsboeien zijn dagboek.

Aan de ene kant is Watney perfect neergezet als echt mens. Helaas wordt er weinig verteld over zijn leven op aarde. Het is nauwelijks bekend hoe zijn familie in elkaar steekt. Maar een enkele keer worden zijn ouders aangehaald. Onbekend is of hij een vrouw/vriendin heeft, hoe zijn sociale leven eruit ziet en wat thuis zijn hobby’s zijn. De hobby’s of digitale guilty pleasures van de andere bemanningsleden worden wel genoemd, omdat Watney deze gebruikt om zijn vrije tijd op Mars door te brengen. Over zijn karakter kom je als lezer veel te weten, maar de rest van Watney blijft mysterieus.

Ten slotte: Een goede toevoeging aan ‘Mars’ is het gebruik van meerder perspectieven. Uiteraard is Watney zelf de hoofdpersoon in het verhaal en is hij het meeste aan het woord. Daarnaast krijgen andere werknemers van NASA de mogelijkheid hun perspectief te tonen, van de directeur tot aan een van de computermeisjes. Ook het perspectief van de bemanningsleden die Watney hebben achtergelaten komt aan bod. Kortom: een heel heus verhaal, samengebonden in ‘Mars’.

​Recensie door Rosanne