Recensie 'Mislukt' (Iris Boter)

Loïs heeft het naar haar zin op de kunstacademie. Lino’s uitsnijden en in zwartwit afdrukken is haar passie en haar medestudenten zijn haar beste vrienden. In ruil voor hand-en-spandiensten voor haar onderbuurvrouw mag ze gratis een kamer in het grachtenpand bewonen. Echter krijgt Loïs de indruk dat het huis betoverd is. Het schilderij aan de muur weet steeds zijn weg terug naar die ene spijker te vinden; het maakt niet uit waar Loïs het schilderij verstopt. De piano laat ’s nachts de prachtigste melodieën horen. Maar sinds Loïs in het huis woont kan ze zelf ook pianospelen als de beste, terwijl ze dit nooit eerder heeft gedaan. Tot Loïs van de trap valt en ze wakker wordt met de naam Emma.

​De eerste paar bladzijdes van Mislukt zijn ietwat lastig om door te komen, aangezien je midden in een gebeurtenis valt. Zodra je dit voorbij bent, zit je direct in het verhaal. Het gaat op een aangename manier verder, tot Loïs opeens raar begint te doen en doet alsof ze niet op haar gemak is met het leven dat ze nu heeft. Plotseling heeft ze een geheim waar niemand achter mag komen en doet ze erg zielig. Zo zijn we het helemaal niet gewend van haar. Het lijkt alsof ze iets heel groots van een minuscuul dingetje maakt en ze doet geheimzinnig over het binden met iemand en over het wel of niet laten zien van haar buik. En plots is de knoop doorgehakt en laat ze haar buik aan twee verschillende personen zien.
     Het evenwicht tussen beschrijvende alinea’s, alinea’s waarin actie zit en dialogen is erg goed. Er is een natuurlijke manier van spreken en Boter weet wanneer er een nieuwe alinea gebruikt moet worden, of wanneer er gewoon doorgeschreven kan worden. Daarnaast is de opbouw van het verhaal ontzettend goed. De plotverhogingen en de toenemende spanningen zijn precies zoals het boekje. De climax is eentje die echt een climax genoemd kan worden. Mislukt is haar derde YA-roman, maar ze heeft de smaak van vertellen helemaal te pakken!
     Hoewel Mislukt niet verwijst naar of lijkt op andere verhalen, is de climax sterk afgeleid van Back to the Future. Het dondert en het bliksemt en er is een blikseminslag in de school. Dit zou de ideale manier voor Doc en Marty McFly zijn om opnieuw door de tijd te reizen. Toch is de bliksem niet de oorzaak van de terugkomst van Loïs, maar eerder een aanleiding.
     De afloop van het verhaal van Loïs is juist. Er is voldoende tijd om opnieuw te acclimatiseren en te begrijpen. Het einde is perfect. Het is een prachtige afronding. Toch is het verwacht, want ergens halverwege het boek ben je datgene waarmee het einde gemaakt wordt eerder tegengekomen. De kans op vergeten was groot, maar als je het dan opnieuw ziet, is het plaatje af!

​Recensie door Rosanne