Recensie 'Nooit meer' (Colleen Hoover)

Ryle is assertief, koppig en een tikje arrogant, maar gevoelig, briljant en dol op Lily. Lily wordt op haar beurt steeds verliefder op Ryle. De opbloeiende nieuwe relatie brengt herinneringen terug aan Atlas, haar eerste liefde. Als hij weer in haar leven verschijnt, komt alles wat Lily heeft opgebouwd in gevaar. Dan komt het eropaan dat ze de kracht in zichzelf vindt om te zorgen dat de toekomst geen herhaling wordt van het verleden. 
​

Na ‘Nooit meer’ zul je van Hoover gaan houden. Haar schrijfstijl is zó goed. Haar zinnen kloppen. Haar woordkeuze is briljant. Nergens staat een woord te veel of op de verkeerde plek. Daarnaast heeft Hoover een neus voor een goed verhaal. Gezelligheid, romantiek, spanning, drama; Hoovers verhalen zijn een ratatouille van verschillende sferen. En het allerbeste is dat ze telkens weet af te sluiten met thriller. Want met enkel spanning en drama verdient ze die awards* niet…
​
Waar Hoover in ‘9 November’ al wat van heeft laten zien, komt in ‘Nooit meer’ terug. Haar ruimtebeschrijvingen zijn natuurlijk. De plekken waar de ruimtes beschreven worden zijn goed uitgekozen en de beschrijvingen op zich zijn niet te snel, niet te langzaam, maar precies op een juist tempo. Het tempo past bij de context. Daarnaast wordt er niet een hele lap tekst aan een bepaalde beschrijving gegeven, maar wordt de beschrijving uitgesmeerd over een gebeurtenis waarbij ook gesproken wordt. Zo staat hoofdpersonage Lily op een gegeven moment op een dakterras. Hier komt ze Ryle tegen. Er wordt beetje bij beetje vertelt wat zich tussen Lily en Ryle afspeelt, maar ook wat er om hen heen te zien is.

Sprekend over Lily en Ryle is er een chemie te voelen. Lily heeft gevoelens voor Ryle en Ryle lijkt Lily ook wel erg interessant te vinden. Stappen worden gezet en ze brengen steeds meer tijd met elkaar door. Toch maken Lily en Ryle fouten. De fouten die ze maken en de manieren hoe ze hiermee en met elkaar omgaan, zijn hartverscheurende. Het verhaal wordt levensecht overgebracht, alsof het waargebeurd is. Nee, beter nog: alsof het op het moment van het lezen in de werkelijkheid gebeurd. Jammer genoeg, want dat wat Lily en Ryle meemaken gun je niemand. Waarschijnlijk komt de plot zo uitstekend echt over, omdat Hoover het zelf meegemaakt heeft. Ze heeft zelfs haar moeder om toestemming gevraagd, vooraleer ze aan het schrijven van ‘Nooit meer’ begon.

Applaus voor Hoover for killing her darlings. Als ze zo’n talent heeft voor plotontwikkeling op papier, dan zal ze wel meer ideeën voor de plot in haar hoofd hebben gehad. Echter is er mij ‘Nooit meer’ niet nog ruimte voor een dubbele lijn in de plot. ‘Nooit meer’ is compleet zoals het nu is; alle puzzelstukken passen in elkaar en er had niet nog meer bij gemogen. Hoover heeft keuzes moeten maken in wat ze al dan niet in ‘Nooit meer’ naar voren zou laten komen. Om nog maar even duidelijk te zijn: ze heeft de juiste keuzes gemaakt.

 Wat leuk is, is dat ‘Nooit meer’ als audioboek waarschijnlijk hetzelfde overkomt als op papier. ‘Nooit meer’ kan na het luisteren als onwijs spannend omschreven worden, kloppend en mooi. De voorlezer, Sophie Veldhuizen, heeft een prettige luisterstem, een goed tempo van vertellen en een helder stemgebruik. Ze brengt het verhaal op de juiste manier over. Ze heeft een voorbeeldfunctie voor andere stemacteurs voor luisterboeken, want er is nog nooit iemand geweest die een boek zo goed heeft weten over te brengen.
​

​Recensie door Rosanne