Recensie 'Noorse goden' (Neil Gaiman)

Titel: Noorse goden
Auteur: Neil Gaiman
Uitgeverij: Karakter
Jaar van uitgave: 2017
Aantal bladzijden: 245

Neil Gaiman heeft zich tijdens het schrijven van zijn eerdere bestsellers – waarvoor hij onder andere de Hugo Award, de Nebula Award en meerdere Bram Stoker Awards in ontvangst mocht nemen – altijd laten beïnvloeden door mythologie uit de oudheid. Nu richt hij zich op de oorsprong van de Noorse goden. Hij blijft tijdens het schrijven trouw aan zijn beschrijvingen van het Noorse pantheon: Odin, de oppergod die wijs, dapper en slinks is. Thor, de zoon van Odin, die weliswaar enorme fysieke kracht bezit, maar niet bepaald de slimste van de goden is. En natuurlijk Loki – de zoon van een reus – die de bloedbroeder van Odin is en een manipulator eerste klas. Gaiman verwerkt deze losse mythen tot een doorlopend verhaal dat begint met het ontstaan van de legendarische negen werelden en duikt dan in de levens van goden, dwergen en reuzen. Zo moet Thor zich vermommen als vrouw – lastig, met een baard en onstilbare honger – om zijn gestolen hamer terug te krijgen. Het bloed van Kvasir – de scherpzinnigste god van allen – wordt in honingwijn veranderd en geeft de drinkers ervan magische krachten. Het boek bereikt zijn piek aan het einde met het epische verhaal van Ragnarok: de ondergang van de goden en de geboorte van een nieuwe tijd en nieuwe mensen.
​

---

​Noorse goden is een hervertelling van een verzameling verhalen uit de Noordse mythologie die zich centreren rond de goden Odin, Thor en Loki. Voor lezers die niets van deze mythes afweten is het een leuke manier om er kennis mee te maken. Lezers voor wie dit niet nieuw is, zullen wellicht al bekend zijn met sommige verhalen, maar zelfs voor hen maakt de luchtige verteltoon van de auteur het lezen van dit boek de moeite waard.

De wat informele manier van schrijven wekt de indruk dat dit verhaal zo voorgedragen had kunnen worden door een verhalenverteller, waardoor je je met een beetje fantasie in het koude Noorwegen waant waar je je warmend aan een kampvuur naar deze heldenverhalen luistert. Het lezen van deze mythes tovert geheid een glimlach op je gezicht, de humor is een van de grote pluspunten van dit boek. Daarnaast is de schrijfstijl van Gaiman prettig en maakt hij de verhalen niet nodeloos ingewikkeld. Het boek is voorzien van een maar liefst negen pagina’s tellende verklarende woordenlijst. Niet iedereen zal deze nodig hebben, maar lezers die voor het eerst kennismaken met deze kosmologie vinden het allicht fijn om het achter de hand te hebben.

​De verhalen worden in chronologische volgorde gepresenteerd, beginnend bij de schepping van de werelden en eindigend bij de Ragnarok. Toch is het wel echt een verhalenbundel en geen doorlopend verhaal, zoals de flaptekst suggereert. Hoewel ik persoonlijk niet zo dol ben op verhalenbundels, hadden deze verhalen toch genoeg samenhang om mij er niet aan te storen. Wel worden er hier en daar wat zaken samengevat die al in eerdere verhalen naar voren kwamen of stond er af en toe een los feitje tussen die de lezer uit het verhaal kan halen, maar afgezien daarvan is het een lekker luchtig boek waar, zoals bij zoveel mythes, een moraal in zit.