Recensie 'Pain au Chocolat' (Ellen de Vriend)

​Nadine en Mark King hebben genoeg van alle verplichtingen en het gehaast in Nederland en vertrekken met hun vier dochters naar de Franse Auvergne. Daar hebben ze een kleine camping op het platteland overgenomen, omgeven door weilanden, heuvels en bossen. Er ligt een prachtig leven in het verschiet, maar er moet nog veel gebeuren. De oproep om een paar weken mee te helpen tegen kost en inwoning, levert een gezellige groep op. Maar dan meldt zich een nieuwe vrijwilliger en Nadine krijgt de schrik van haar leven. Ze kent hem en weet waarvoor hij komt. Het gaat om een gebeurtenis die ze altijd voor Mark heeft verzwegen. En dat wil ze graag zo houden…

De eerste pains au chocolat worden gegeten op dag twee dat de familie King in hun "eigen" huis onder ze Franse zon woont. Nadine en Mark hebben hier lang naar uitgekeken. Toch is het voor de lezer snel dat ze daadwerkelijk voorgoed in Frankrijk zitten, omdat het verhaal ten tijde van de verhuizing begint. Hoe Nadine en Mark elkaar hebben ontmoet en wat het verleden van de twee personages is, komt later stukje bij beetje aan bod. De keuze voor deze verhaalopbouw: vertelde tijd, met hier en daar stukjes terugverwijzing en/of flashback, is briljant en past juist bij Pain au chocolat. Door deze opbouw wordt het verhaal spannend. Bovendien zorgen de geheimen en geheimzinnige of op het eind bloedstollende momenten voor het extra stukje wilskracht om snel door te lezen.

Pain au chocolat is fantastisch Frans. Nadine neemt je mee naar de Intermarché, Carrefour, en gaat met touren door het Franse platteland. De ruimtebeschrijvingen nemen niet de overhand en zijn niet geforceerd. Door de spontaniteit hiervan krijg je telkens dat vleugje Frankrijk. Meerdere vleugjes Frankrijk maken een fijne nostalgie en wekken fijne emoties op. Als de familie King op een gegeven moment een dam bouwt in de rivier vlakbij hun camping, en Mark een grote kei in het water laat vallen (waardoor aal het water opspat en de kinderen nat worden), hóór je dat geluid gewoon. Het is heel knap dat De Vriend zit vanaf de andere kant van het papier heeft doen veroorzaken. Pain au chocolat brengt absoluut de juiste Franse sferen naar boven en doet deze schemert dwars door de bladzijdes heen schemeren.

De schrijfstijl is luchtig en geschikt voor lezers en lezeressen van jong en oud. Toch is Pain au chocolat een roman die niet te chicklit-achtig is. Nadine heeft emotioneel lastige momenten, lichamelijk zware momenten van al dat klussen, maar heeft ook momenten waarop ze even niet weet wat ze moet doen. Moet ze nou beneden klussen, in de slaapkamers van haar dochters, of moet ze de lunch voorbereiden? Of dit soort momenten heeft De Vriend Nadines gedachten netjes laten doorschemeren, maar niet op een te aanwezige manier. In sommige boeken lees je, vanuit het personaal ik-perspectief van de hoofdpersoon: "Pff, ik verveel me. Wat kan ik doen. Ik weet niet wat ik zou kunnen doen. Nou ja, ik weet wel wat, maar ik kan niet kiezen tussen a en b en c." Dit is slechts een voorbeeld van hoe het zou kúnnen zijn in boeken die in hetzelfde genre als Pain au chocolat vallen. Gelukkig heeft De Vriend de gedachten en gevoelend van hoofdpersonage Nadine op een heel andere, veel betere en natuurlijkere manier verwoord. Bravo! 

Recensie door Rosanne