recensie 'postzegelaffaire' (titia muizelaar)

Titel: Postzegelaffaire
Auteur: Titia Muizelaar
Uitgeverij: Godijn Publishing
Jaar van uitgave: 2019
Aantal bladzijdes: 166

In Postzegelaffaire maken we kennis met Arnoud van Houten, een postzegelhandelaar. Tijdens een schaakwedstrijd loop hij tv-producent Tim Kelderman tegen het lijf. Tijdens een etentje een tijd later plaatsvindt wordt het idee voor een reality reportage over het beroep en privéleven van Arnoud geboren. Tijdens het maken van deze reportage raken de twee heren bevriend en ook met de camera- en geluidsman kan Arnoud het prima vinden. Ogenschijnlijk loopt alles op rolletjes tot er bij de handelaar ingebroken wordt en een aantal zeer waardevolle spullen, waaronder postzegels, worden ontvreemd. Als het onderzoek op niets uit lijkt te draaien komt er bij toeval schot in de zaak en blijkt dat de duistere praktijken en intriges zich vlak onder de neus van Arnoud bevinden.  

Postzegelaffaire is de tweede roman van Titia Muizelaar. In 2016 debuteerde ze met What Goes Around Comes Around. Het boek maakt een prettige start met een no nonsense taalgebruik. Geen overbodige uitweidingen, het verhaal blijft compact en niet te lang. In dit opzicht is de schrijfster niet afgeweken van haar vorige concept wat prima werkt. Het verhaal wordt nergens saai, het pakt en een zekere spanning wordt opgebouwd naarmate je als lezer verder in het verhaal komt. Het maakt nieuwsgierig en smaakt naar meer.
Buiten de proloog, die de misdaad omschrijft, zijn de hoofdstukken geschreven in de ik-vorm maar steeds vanuit het perspectief van een ander hoofdpersoon. Dit geeft een leuke draai aan het geheel en wordt het afwisselend.
Met het eerder vermeldde no nonsense taalgebruik van de schrijfster waarbij al het overbodige achterwege wordt gelaten worden bepaalde zaken en personen niet heel erg uitgediept. Is dit erg? Nee, dat is het niet. Feitelijk is het een verademing, geen zijsporen en onnodige uiteenzettingen waardoor je als lezer alleen maar wordt afgeleid en hoogstwaarschijnlijk in de war raakt. Als je daar wel van houd gaat dit verhaal waarschijnlijk heel snel.
Tussen de regels door wordt er een verwijzing gemaakt naar het vorige boek What Goes Around Comes Around wat simpelweg erg leuk is.
Als er nog een puntje van kritiek is dan is dat de kaft. Het ontwerp, hoe mooi die ook is, is niet echt te relateren aan het verhaal. Een kwestie van smaak. Een ontwerp dat meer met de kern van het verhaal te maken had was wellicht meer op zijn plaats geweest.
Al met al heeft Titia Muizelaar wederom een gedegen roman afgeleverd, die leest als een prettige treinreis, om het maar symbolisch uit te drukken. Geen hobbels, geen bobbels, geen onverwachte stops en oponthoud. Een voorspoedige, goed uitgedachte rit waar je als lezer ook nog wat van opsteekt.