Recensie 'Relikwieën van het verleden - Ruiters van de nacht' (Mathias Maho)

Titel: Relikwieën van het verleden - Ruiters van de nacht
Auteur: Mathias Maho
Uitgeverij: Zilverbron
Jaar van uitgave: 2018
Aantal bladzijdes: 463

Het leven van Nick wordt opeens wel heel erg op zijn kop gezet: zijn paard wordt ziek, hij raakt verwikkeld in een ingewikkelde relatie, krijgt opeens te maken met magie en er komt een vreemde man in zijn leven. Alsof dat nog niet genoeg is, raakt de wereld in de ban van een eeuwige Schemering. Nick moet samen met Karel - die vreemde man - de Relikwieën van het verleden vinden om zo de Schemering tegen te gaan. Onderweg leert Nick niet alleen zichzelf kennen, maar ook de harde waarheid over het leven zelf.

Ruiters van de nacht heeft een erg mooie omslag die meteen nieuwsgierig maakt naar het verhaal. De proloog werkt prikkelend en je gaat met veel zin aan het lezen. Jammer genoeg maakt het boek zijn beloftes niet helemaal waar.

De hoofdreden daarvoor is het hoofdpersonage, Nick. Nick is iemand met veel zelfmedelijden en niet bepaald een inspirerende hoofdpersoon. Eigenlijk doet hij in het begin van het verhaal maar twee dingen: bij zijn paard Esprit zijn en roken. Werken is niet aan de orde en voor zover je uit het verhaal kunt halen is dat niet iets waar hij verandering in wil brengen. In de loop van het verhaal groeit Nick wel een beetje, maar zelfmedelijden blijft de boventoon voeren.

Een ander punt dat het verhaal naar beneden haalt, is het gebrek aan informatie. Nergens wordt vermeld waar het verhaal zich afspeelt. Ook leer je erg weinig over de personages. Zelfs leeftijden worden niet meegedeeld. Bij de karakters wordt er één (of enkele) punt(en) uitgelicht waarover het regelmatig gaat en waarover je gaandeweg meer leert. Al de rest blijft achterwege.

Het omschrijven van omgevingen gebeurt wel op een fijne manier. Je krijgt een prima beeld van de sfeer die ergens hangt en kunt 'voelen' wat ergens gebeurt. Er is overduidelijk goed nagedacht over de magie in het verhaal, dit stuk groeit wel duidelijk in de loop van het verhaal.

Wat verder mooi naar voren komt, is de band tussen mens en dier. Alle dierenliefhebbers zullen zich aangesproken voelen door de manier waarop Mathias deze omschrijft. De dieren krijgen om de een of andere reden ook prettigere karakters mee dan de mensen in dit verhaal.

Een ander pluspunt, is dat je - ondanks de minpunten - wél wil blijven doorlezen. Iets in de schrijfstijl kluistert je aan het verhaal. Wat Mathias eveneens erg goed doet, is creëren van vragen voor de volgende delen. Alles bij elkaar is het verhaal goed opgebouwd en leidt het op de juiste manier naar het volgende deel. Dat maakt dat ik niet kan zeggen of ik het boek nu wel of geen aanrader vind. ​

Recensie door Karolien
​