Recensie 'Schaduwkoningin' (Garvin Pouw)

Titel: Schaduwkoningin
Auteur: Garvin Pouw
Uitgeverij: Godijn Publishing
Jaar van uitgave: 2017
Aantal bladzijden: 463

In de Valta, een enorm sprookjeswoud waar lang geleden een duistere macht is binnengevallen, proberen de riviernimfen Nîve en Nakisa wanhopig iets te maken van hun bedreigde bestaan. Wanneer het noodlot hun thuisdorp treft, lijkt de vergiftiging die de Valta teistert ook hen te raken. De duistere veldheer Isinger stuurt zijn beul Fellkra, een donkere nimf, op hen af. Nîve krijgt tijdens een schermutseling Fellkra's zwaard in handen, waardoor het lot een vreemde wending neemt. Heeft Nîve het zwaard gestolen of is het Fellkra die ervoor zorgt dat haar zwaard bij Nîve in handen valt?
​
De dans van de drie nimfen om het zwaard staat centraal in hun tocht richting de ''Licht-Val'', de enige nog staande vesting van de nimfen. Dat is de laatste plek waar misschien nog hulp te vinden is voor het redden van hun wereld. Of ligt die hoop in handen van Nîve?

---

Schaduwkoningin is niet het zoveelste epische fantasyverhaal dat de strijd tussen goed en kwaad beschrijft. In dit boek zijn veel grijstinten en de scheidslijn tussen licht en donker is allesbehalve duidelijk. Dit zorgt voor gelaagde personages met beweegredenen die niet altijd direct te doorgronden zijn. Hun persoonlijke strijd is een van de sterke punten van dit boek en zorgt ervoor dat je de karakters goed leert kennen.

Een ander aspect waardoor Schaduwkoningin zich onderscheidt, is door zijn sprookjesachtige verteltoon. Daarmee doel ik niet op de lieflijke Disney-sprookjes, maar juist op de originele verhalen die een veel grimmigere ondertoon hebben. Allereerst wordt dit sprookjesachtige veroorzaakt door de fantasierijke wereld boordevol betoverende wezens en fraaie beschrijvingen van het landschap. Daarnaast dragen ook de wat literaire verteltoon en het alwetende vertelperspectief daaraan bij.

Deze manier van schrijven heeft echter wel een keerzijde: door de alwetende verteller wordt er afstand gecreëerd tussen de lezer en het personage, waardoor spannende scènes je niet echt bij de strot grijpen en emotionele momenten je minder aangrijpen dan je misschien zou wensen. De schrijfstijl kenmerkt zich door het gebruik van lange zinnen, wat het leestempo afzwakt en er soms voor zorgt dat de vaart uit het verhaal gaat. Daarnaast worden de omgeving en de geschiedenis van bepaalde aspecten daarvan uitgebreid beschreven – soms iets te uitgebreids. Niettemin heeft de eigen schrijfstijl van Pouw absoluut zijn charme en past het bij het genre van het boek. Wel zorgde het ervoor dat ik me niet echt in het verhaal kon verliezen.

Het was niet moeilijk om het boek weg te leggen en soms juist wel om het weer op te pakken. Het heeft mij ruim vier maanden gekost om het boek uit te lezen, waardoor ik wel kan stellen dat er een bepaalde drive miste. Ik wilde niet graag genoeg weten hoe het verhaal zich zou ontwikkelen. Hoewel er genoeg actie in het verhaal zit, ontbrak het aan een strakke spanningsboog en wellicht had dit met ietsje meer ‘show’ in plaats van ‘tell’, verholpen kunnen worden

​Toch zit het verhaal zeker knap in elkaar. De wereld is uitstekend uitgedacht en de personages zijn sterk. De climax neemt behoorlijk wat pagina’s in beslag, zonder dat het langdradig wordt. Het boek kon mij ondanks al deze pluspunten toch niet echt in zijn greep krijgen. Daaraan lag vooral de schrijfstijl ten grondslag en dat is natuurlijk altijd een kwestie van smaak. Ik denk dat dit debuut voor de gevorderde fantasylezers of de literaire fantasy-liefhebbers een goede aanwinst zal blijken.