Recensie 'Schilpadden tot in het oneindige' (John Green)

Er wordt een grote beloning beloofd aan degene die een gouden tip geeft over de verblijfplaats van een voortvluchtige miljardair. Aza Holmes gaat met haar vrienden op onderzoek uit en stuit op onverwachte ontmoetingen, veelvuldig geklets over Star Wars over de liefde van Chewbacca’s leven en een saaie tuatara die op het punt staat de miljoenen te ervan. Maar vooral leert Aza over haarzelf, haar dwangmatigheden en de neerwaartse spiraal waar haar gedachten zich vaak in bevinden.
​

Laten we maar direct met de deur in huis vallen: zoals we van Green gewend zijn, zet hij levensechte personages op papier. Het leek bij The fault in our stars al alsof Hazel en Gus daadwerkelijk door Amsterdam liepen en bij Looking for Alaska was het echt alsof Alaska kwijt was. En ook in Schildpadden tot in het oneindige zijn zowel Aza als haar vrienden levensecht. Hoe ze daar in een kajak zitten te dobberen op de rivier is makkelijk visueel voor te stellen en het is erg realistisch dat ze tijdens het kajakken een schildpad langs het water zien.
​
Hoewel er pluspunten gegeven kunnen worden gegeven op gebied van personage-uitwerking, kan dit helaas niet bij verhaalopbouw slash plot. De plot van Schildpadden tot in het oneindige is namelijk saai. Het is absoluut niet uitdagend genoeg om verder te lezen, want het blijft maar doorkabbelen en er is gewoonweg niet heel veel spanning te bekennen. Wat de plot wel opbrengt, is dat de lezer meermaals zal fronzen tijdens het lezen. Zo is het bijzonder dat een reptielachtig wezen een flinke geldsom zal erven. Bovendien helpt hoofdpersonage Aza niet mee in het uitdagend maken van de plot.

Aza is een personage dat irritatie bij de lezer opwekt. Aza heeft een dwangstoornis, waardoor ze vaak negatieve gedachtenspiralen geeft die moeilijk te onderbreken zijn. Echter wordt je hier als lezer in meegesleurd. Enerzijds is dit onwijs knap van Green, anderzijds is dit ontzettend vervelend. En het is helaas erg irritant dat Aza zo zielig en soms overdreven doet. Zo zit ze telkens een litteken open te krabben op haar vingertop, want enkel hier wordt ze rustig van. Als lezer denk je op deze momenten: Aza, hallo, doe normaal!

Wat die neerwaartse spiralen betreft wordt de sfeer wel goed geschetst en overgebracht. Schildpadden tot in het oneindige is hierdoor niet een positief opbouwend boek. Toch lijkt het qua sfeer erg op de boeken van Geek Girl, door Holly Smale. Ook bij Geek girl gaat het over het leven op een Amerikaanse school waarbij vrienden en vriendinnen een bijrol spelen. En is beide boeken is de hoofdpersonage een ietwat vreemde meid die buiten de boot lijkt te vallen, maar toch de hoofdrol in het boek heeft weten te bemachtigen en die in dat boek toch iets bereikt. Hierdoor is Schildpadden tot in het oneindige middelmatig wat originaliteit betreft. En wat nog meer op originaliteit slaat, zijn de pleonasmen. Als Green het over een terras heeft, noemt hij het ‘een betegeld terras’. Maar alle terrassen zijn toch betegeld? Een “terras” van gras is immers een gazon en een “terras” van hout heet veranda. Daarnaast wordt het gras telkens ‘het groene gras’ genoemd. Toch hoeft dit niet genoemd te worden, omdat gras altijd groen is. Ach, dit is eenmaal de stijl van Green.

Tot slot nog even een bedankje voor de mevrouw die Schildpadden tot in het oneindige heeft ingesproken als audioboek. Via de Luisterbieb is het boek gratis te beluisteren. Het verhaal wordt rustig en met een juist stemgebruik verteld, waardoor het prettig is om naar te luisteren. 

​Recensie door Rosanne