Recensie 'Syndroom' (J. SHarpe)

Titel: Syndroom
Auteur: J. Sharpe
Uitgeverij: Zilverspoor
Jaar van uitgave: 2017
​Aantal bladzijdes: 317
​
HIJ IS OVERAL…
Hoe vind je iemand die volgens anderen niet bestaat?
Na een ongeluk ligt Peters moeder in een coma en is zijn vader niet meer de man die hij vroeger was. Hierdoor is Peter genoodzaakt te stoppen met school, te gaan werken en de verzorging van zijn zusje op zich te nemen. Als hij haar op een dag ophaalt uit school en ze naar een winkelcentrum rijden, gebeurt het ondenkbare. Ze worden achtervolgd. En de achtervolger is niet van deze wereld…
Als ze even later een kledingwinkel binnenstappen, overtuigt Peter zichzelf ervan dat de achtervolging een hallucinatie was. Maar als zijn zusje het pashokje in verdwijnt en er niet meer uitkomt, wordt hem al snel duidelijk dat er iets vreselijk mis is. Zeker als niemand zich haar nog kan herinneren. Zelfs zijn vader beweert geen dochter te hebben. Het is alsof ze nooit heeft bestaan…

‘Een geweldige mindfuck,’ zo belooft de cover van het boek. Deze kreet zorgt er bij voorbaat al voor dat je je aandacht bij het lezen wilt houden: je wilt zo snel mogelijk ontdekken hoe het verhaal in elkaar steekt. Het boek begint vlot, al snel gebeuren er onverklaarbare dingen die je aanmoedigen om verder te lezen. De spanning bouwt zich gestaag op en als lezer word je samen met de hoofdpersoon heen en weer geslingerd tussen verschillende theorieën die de verdwijning van Peters zusje, die niemand zich meer herinnert, en de angstaanjagende man met de witte dreadlocks kunnen verklaren.
 
Syndroom is spannend en bovenal mysterieus. Klassieke horror-elementen zorgen voor een extra spannende sfeer en zullen bij sommigen wellicht nostalgische gevoelens oproepen. Het verhaal zet je aan het denken of de verzinsels van Sharpe echt waar zouden kunnen zijn, het is knap dat hij de dingen zo levendig kan overbrengen. Sharpe komt met verrassende vondsten die ik graag zou benoemen, ware het niet dat ik jullie dan spoilers zou geven. Wel kan ik weggeven dat de reis die Peter maakt beeldend is weergegeven en erg sfeervol en origineel was.
 
Hoewel Sharpe in het nawoord schrijft dat het plot in dit verhaal voorrang had op de ontwikkeling van personages, is hij er evengoed in geslaagd om gelaagde karakters te scheppen. Hier en daar hebben ze misschien iets te veel drama doorgemaakt dan nodig was, maar toch waren ze geloofwaardig en trokken ze je zo het verhaal in.
 
Het hele verhaal blijft Syndroom spannend en ik ervoer constant de drive om te willen weten hoe de boel in elkaar steekt. Het einde is niet voor iedereen weggelegd. Zelf vond ik het wat teleurstellend, maar ik kan me voorstellen dat anderen het juist steengoed vinden. Het is echt een kwestie van smaak.