Recensie 'The best of me' (Nicholas Sparks)

Tijdens het laatste jaar van high school vielen scholieren Amanda en Dawson als een blok voor elkaar. Hoewel ze volstrekte tegenpolen wat betreft sociale klasse waren, leek hun liefde sterker dan staal. Toch werd het tweetal uiteen gescheurd, waardoor hun levens opnieuw in tegengestelde richtingen werden gedreven. Als hun oude mentor vijfentwintig jaar later overlijdt, komen Amanda en Dawson terug naar het plaatsje Oriental voor de begrafenis. Echter is mentor Tuck al begraven. Wel heeft hij een aantal opdrachten voor Amanda en Dawson achtergelaten, waarbij ze zowel fijne als pijnlijke herinneringen ophalen. Samen proberen ze uit te zoeken of hun verloren liefde sterk genoeg is om het verleden terug te draaien

Yes! Ook ‘The Best of Me’ brengt je in die lekkere sfeer die Sparks uit zijn pen kan laten toveren. Waan je in een Amerikaans dorp waarin tegenstellingen het decor zijn en liefde de personages. Zoals zo vaak in Sparks’ boeken is het verhaal super cliché, met een aantal onverwachte gangmakers die het pad van de personages bereiken. Het is maar goed dat Tuck, de mentor van Amanda en Dawson, is overleden, want dit schept wat extra diepgang.

Gelukkig heeft Sparks er telkens oog voor dat het niet té zoetsappig wordt, want hij heeft voor flink wat gewelddadige taferelen gezorgd. Het brengt extra dimensie dat er kapers op de kust zijn, oftewel: dat Dawsons familieleden door en door slecht zijn. Ze zijn slecht voor anderen, slecht voor Dawson én slecht voor Amanda. Er hangt constant gevaar in de lucht en iedereen moet op zijn hoede zijn. Dit zorgt voor de nodige spanning.

Het is prettig voor de afwisseling, maar ook voor de diversiteit van de plot, dat er sprake is van tijdsprongen. Er wordt afgewisseld tussen de volwassen Amanda en Dawson en de scholieren. Daarbij wordt er afgewisseld tussen de perspectieven van Amanda en de perspectieven van Dawson. Hier en daar is een deel vanuit het oogpunt van een ander geschreven.

Helaas lijkt het eind nogal vluchtig in elkaar geprutst en komt er even een snelle plottwist. Het is een beetje gek en doet de plot ten onder. Het is te snel, te abrupt en onvoldoende onderbouwd. Maar het neigt naar een onvoldoende onderbouwing, omdat het gewoon te plots gebeurt. Het is jammer dat dit zo plots gebeurt, want op deze moment lijkt het niet bij het grotere geheel te passen.

Hoewel Sparks alle kneepjes van het vak kent en beheerst, is ‘The Best of Me’ toch niet zijn beste werk. Als je zijn andere boeken met dit verhaal moet vergelijken, dan komt dit verhaal niet in de top-3 terecht. ‘The Longest Ride’, ‘The Notebook’ en ‘The Last Song’ zijn toch meer bijzonder en origineler. Deze top-3 raken je als lezer meer en zorgen eerder voor kleine poeltjes achter je oogleden. ‘The Best of Me’ zal dit niet veroorzaken. Wellicht heeft dit ook te maken met het snelle eind, want dit is het moment dat de emotionele laag vrijkomt, maar het wordt ondergesneeuwd door de snelheid waarin het komt.

​Recensie door Rosanne