Recensie 'The Shaedon Resurgence - The Fall of Netherea' (Jeffrey Debris)

Titel: The Fall of Netherea
Serie: The Shaedon Resurgence (1)
Auteur: Jeffrey Debris
Uitgeverij: Celtica Publishing
Jaar van uitgave: 2015
Aantal bladzijdes: 399

When Netherea is struck by a cataclysm that destabilizes its core, its inhabitants immediately start to evacuate their entire population from the planet. Räz Numera and his colleague Langruff, both from the Ninth Circle of Windmasters, are sent down to assist with the evacuation and investigate the cause of the disaster.

Shortly after the cataclysm strikes, the elemental balance is affected galaxy-wide. A young Earthmaster student named Grummus and his mentor, Tryu, are stuck on the planet Saridia, where Grummus was undergoing his Rite of Ascension. Tasked with guarding a seed of life, Grummus desperately tries to get it back home safely before it withers.

When the true reason behind the cataclysm is unveiled, it becomes evident that a plan has been set in motion by a race thought to be extinct. The Shaedon have begun their resurgence.

Sciencefiction is een genre waar ik nog niet zo heel erg in thuis ben. Series en films vind ik leuk – maar boeken, die pak ik niet zo snel op. Desondanks reageerde ik enthousiast op Jeffrey Debris’ vraag om zijn boek te recenseren. Bij fantasy vind ik het fantastisch om nieuwe werelden te ontdekken, dus waarom zou dat bij sciencefiction niet zo zijn?
 
Al in het begin kostte het me moeite om een duidelijk beeld te krijgen van de wereld. Het duurde best een tijdje voordat ik begreep wat voor soort wezens de hoofdpersonen waren en hoe hun omgeving eruitzag. De auteur weet ruimtes goed te beschrijven, maar dat is niet terug te zien in de landschappen– wat jammer is als je een andere planeet beschrijft.
Het valt niet mee om je met de personages te identificeren. Ze blijven namen op papier, waarbij hun fysieke kenmerken wel worden beschreven, maar hun karakter niet goed bijblijft. Het vertelperspectief heeft daar de grootste schuld aan. De auteur heeft gekozen voor een alwetende verteller, waardoor je constant weet wat iedereen denkt, hoort en ziet. Daardoor kun je je niet vereenzelvigen met een personage, omdat je steeds van het ene naar het andere personage wordt geslingerd. Een band met de personages blijft daardoor uit, met als resultaat dat je je hun lot niet aantrekt.
In de eerste honderdvijftig bladzijden kon geen voordeel  vinden  in het gehanteerde vertelperspectief. Er wordt geen spanning door gecreëerd, noch worden hierdoor dingen aan het licht gebracht die belangrijk zijn voor de verhaallijn. Het is alleen verwarrend en verstoort de leeservaring.
 
Door het missen van een band met de hoofdpersonen, is het moeilijk om het boek er steeds weer bij te pakken. De inhoud was voor mij helaas ook niet interessant genoeg om verder te willen lezen. De dialogen zijn saai, veel alledaagse handelingen worden te uitgebreid beschreven – het ontbreekt het boek aan een goede spanningsopbouw. Hier en daar waren er wel interessante elementen, maar het was niet genoeg om door te willen lezen. Ik heb me door de eerste honderdvijftig bladzijden heen geworsteld. Helaas heb ik besloten het boek weg te leggen. Ik raakte er alleen gefrustreerd van.
 
Dit is niet het eerste sciencefiction boek van dit jaar dat me niet pakt, dus dat geeft het boek wellicht al een valse start. Maar The Fall of Netherea ontwikkelt zich traag, zorgt door het vertelperspectief voor een warrige leeservaring en kon mij helaas niet boeien. Echte sciencefiction-liefhebbers kijken daar wellicht met hele andere ogen naar, dus die wil ik toch aanmoedigen om het boek een  kans te geven. Ik ben tenslotte op één derde gestrand en kan alleen mijn mening geven over het eerste deel.