 Titel: Verdwenen Auteur: Tara Alterbrando Uitgeverij: Leopold Jaar van uitgave: 2016 Aantal bladzijden: 374 ‘Als jij mij was, en er kwam een stel kinderen terug die jaren geleden waren ontvoerd, gewoon uit het niets, en ze vertelden iedereen dat ze zich niets herinnerden. Van meer dan tien jaar! Zou je ze dan geloven?’ Elf jaar geleden verdwenen zes kinderen. Ze werden nooit gevonden. Nu komen er vijf terug – zonder ook maar één herinnering van de afgelopen elf jaar. Avery is vijftien als het onvoorstelbare gebeurt: de vermiste kinderen keren ongedeerd terug. Allemaal, behalve haar broer Max. En geen van hen kan zich herinneren wat er is gebeurd, wie hen heeft meegenomen of waar ze al die tijd zijn geweest. Met behulp van de teruggekeerde Lucas zet Avery alles op alles om het mysterie voor eens en altijd op te lossen.  Dit boek bevat twee grote mysteries: wat is er met de kinderen gebeurd in de tijd dat ze weg waren en waar is Max? Helaas moet ik mededelen dat de antwoorden op beide vragen bijzonder teleurstellend waren. Zonder iets weg te willen geven over de antwoorden, ben ik van mening dat er verschillende antwoorden waren waar ik veel meer voldoening uit had kunnen halen. Naar mijn idee zijn de antwoorden die in het boek gegeven worden de ‘makkelijke’ optie. Er lijkt niet goed over nagedacht te zijn en de antwoorden lijken zelfs een beetje afgeraffeld.
Wat dit boek voor mij bijzonder maakte, is de bijzondere vormgeving. Letters dansen letterlijk over de pagina’s en op verschillende momenten wordt er gebruik gemaakt van afbeeldingen. Voor mij was dit van toegevoegde waarde voor het verhaal, het zorgde ervoor dat je als het ware meegevoerd werd met wat er beschreven werd. Het is me na het lezen van het boek nog altijd niet duidelijk waarom de auteur ervoor gekozen heeft slechts twee van de vermiste kinderen een stem te geven. Er wordt gebruik gemaakt van drie verschillende vertelperspectieven: Avery, Lucas en Scarlett. Op de een of andere manier, vond ik ook dit een ‘makkelijke’ optie. Hoewel ik niet zo hou van meer dan twee verschillende vertelperspectieven, ben ik van mening dat dit boek krachtiger zou zijn wanneer alle vermiste kinderen een eigen vertelperspectief hadden. Dat gezegd te hebben, vond ik de drie vertelperspectieven slecht uitgewerkt. De vertelvorm was identiek, alleen de vormgeving en de naam bovenaan het hoofdstuk verraadde vanuit wie er verteld werd. Dit vond ik een tegenvaller. Naar mijn mening hadden de karakters beter uitgewerkt kunnen worden, wat er misschien voor had gezorgd dat ik drie perspectieven voldoende had gevonden. Op het gebied van emoties heeft de auteur nog het een en ander te winnen. Het verhaal wordt vrij vlak verteld, er wordt nauwelijks ingegaan op de emoties van de verdwenen kinderen, behalve dat ze ervan balen dat ze geen herinneringen meer hebben. Naar mijn mening heeft de auteur hier veel laten liggen. Ik ben ervan overtuigd dat ik me meer betrokken bij het verhaal had gevoeld wanneer er meer aandacht was geweest voor de emoties van de kinderen. Nu bleef het naar mijn mening allemaal wat oninvoelbaar. Al met al was het plot van dit boek veelbelovend, maar tegenvallend. De auteur heeft naar mijn mening punten gewonnen op het gebied van vormgeving, maar opnieuw punten verloren door de vlakke beschrijving van karakters. Het verhaal sprak me aan, maar stelde me teleur. Ik ben bang dat ik dit boek dan ook niet meer dan twee sterren kan geven.. Recensie door Sofie
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Archieven
Maart 2020
Categorieën
Alles
|
RSS-feed
