Recensie 'Vergeef Haar' (Debora Elisabeth)

Titel: Vergeef Haar
​Auteur: Debora Elisabeth
​Uitgeverij: Ambilicious
Eerste druk: 2016
Aantal bladzijdes: 254
​
Wanneer Roza op haar achttiende verjaardag eindelijk het vriendinnetje van Daan wordt, is ze het gelukkigste meisje van Zeeland. Echter blijkt dit geluk van korte duur te zijn, want dezelfde avond eindigt voor Roza, Daan en beste vriendin Mara met een noodlottig ongeluk. De gevolgen van dit ongeluk zijn echter niet op een hand te tellen.

Op onze site is het leuke interview met Debora Elisabeth te lezen. De omschrijving die ze van haar boek gaf, komt overeen met wat er daadwerkelijk in het boek gebeurt. Echter gebeurt er veel meer dan dat alleen, en dat is maar goed ook. Door de wending die het verhaal krijgt na het ongeluk wordt je geprikkeld door te lezen. Wat de hoofdpersonen voor hun kiezen krijgen tijdens en na het verblijf in ziekenhuis doet de spanning ten goede, want het verhaal zou saai zijn als het ongeluk nooit plaats zou hebben gevonden en het nog meer dan zo’n tweehonderd bladzijdes verder zou gaan in het Zeeuwse dorp zelf.
 
Naast de plottwist bevat Vergeef Haar originele vergelijkingen of metaforen. Een voorbeeldje? “Mijn vader en broertje Jack staan samen hamburgers te bakken alsof ze Spongebob en Patrick zijn.” De twijfel slaat tijdens het lezen eventjes toe, want is de vergelijking met de twee tekenfilmhelden juist positief of negatief bedoeld? Gelukkig is dit niet het enige voorbeeld, want er is nog veel meer te vinden: “Ik wil deze kus opslaan in mijn archiefkast, in de lade van geweldige momenten.” Het leuke is dat deze archiefkast meerdere keren terugkomt in de loop van het verhaal.
 
De korte hoofdstukken zijn opgebouwd uit korte zinnen, wat zowel voors en tegens met zich meebrengt. Aangezien de zinnen over het algemeen verre van complex zijn, vlieg je in een rap tempo het boek door. Dat is natuurlijk positief, want op deze manier wordt je bladzijde voor bladzijde meegenomen naar alle gebeurtenissen die nog komen gaan. Echter is er ook een negatief puntje aan het feit dat de schrijfster in zo’n hoog tempo vertelt, want hierdoor zijn de zinnen soms zo kort en sluiten de gebeurtenissen zo snel op elkaar aan, dat alles gewoon te snel gaat. In het volgende voorbeeld heeft de ontbijtzuster net de deur van de ziekenhuiskamer achter zich dichtgedaan, als er staat: “Mijn maag knort, laat ik maar eens een hap nemen. Shit, mijn ontbijt staat buiten mijn bereik. Pff, ik had beter mijn geduld kunnen bewaren, nu kan ik er niet bij.” De hele gedachtegang gaat voort in een veel te kort tijdsbestek, waardoor de verteltijd dus vele malen sneller is dan de vertelde tijd. Dit soort gevallen komen trouwens meer dan eens voor.
 
Er zijn twee dingen die vanaf het eerste hoofdstuk opvallen. Ten eerste valt het merkwaardige gebruik van witregels op. Er worden regels overgeslagen op de vreemdste momenten, zoals wanneer Roza van de schuur naar het huis loopt. Dit duurt misschien enkele seconden en bovendien was Roza niet alleen. Er zou genoeg opvulling zijn als overbrugging van het ene pand naar het andere. Wat is in dit geval het nut van deze storende witregel? Ook wanneer Roza iets tegen Daan zegt en vervolgens antwoord krijgt komt er hup, weer een witregel. De eerstvolgende zin beschrijft waar de twee zich bevinden. Ook deze witregel kan toch prima weggelaten worden? Ten tweede valt het ontwerp van de hoofdstukaankondigingen op. Groots is het nummer aangegeven, waar je in de getallen een plaatje kunt zien. De ene keer is het Roza en het andere moment is het een oog van Daan. Vergeef Haar valt in het genre young adult; is deze lay-out dan niet een beetje kinderachtig?
 
Het verhaal is hysterisch. Er gebeuren veel dingen, zoals het krijgen en ontdekken van een nieuwe liefde of het overleven van een voor iemand anders fataal ongeluk, maar deze hysterie krijg je als lezer niet goed mee. Je wordt niet volledig het verhaal ingezogen, waardoor je wel leest wat iedereen doet, maar de personages enkel personen op papier blijven. Daan en Roza beginnen helaas niet voor je te leven. Je wordt niet geroerd door hun problematiek, waardoor je met een neutrale blik van een afstandje naar het schouwspel blijft staan kijken. Zou dit komen doordat de nodige achtergrondinformatie wordt gemist? Er mag namelijk meer verdieping komen op Daan en Roza en de lezer mag weten hoe hun leven er voor bladzijde één uitzag. Wat zijn de uiterlijke en innerlijke kenmerken van het tweetal? Hoe zag hun vriendschap er van kinds af aan uit? Zaten ze bij elkaar in de klas of samen op de middelbare school? Wat voor school doen ze nu (wat je, in geval van Roza, pas na 200 bladzijdes verneemt)? Het is jammer dat deze verdieping ontbreekt, want hierdoor daalt de kans tot het goed leren kennen van de personages en blijf je op een afstandje staan.
 
Tot slot dat paranormale tintje, waar Debora Elisabeth het in ons interview over had. Wel, als je niet van paranormale tintjes houdt en er eigenlijk niets mee te maken wilt hebben, is Vergeef Haar niet voor je weggelegd. Tot ver na de eerste helft blijft het boek overigens prima om te lezen, maar dan komt de aap pas echt uit de mouw. De paranormale gebeurtenissen zijn onrealistisch geschreven en het zijn geen leuke of interessante stukken om te lezen. Bovendien is de spanningsboog, die vooral met behulp van dit tintje geschapen moet worden, ver te zoeken (of dit zien alleen de mensen die geen liefde voor de para-tintjes hebben). Daarbij is de climax in de voorlaatste hoofdstukken geen climax te noemen, maar eerder een vlugge beschrijving van het einde van het verhaal.
 
Om samen te vatten: Vergeef Haar is een boek met een nuttige plottwist, een hoog verteltempo, een paranormaal tintje en de hoofdpersonages ervan blijven enkel personen op papier. Ben je tijdens het lezen van deze recensie toch nieuwsgierig geworden naar Vergeef Haar, of heb je het boek al uit? Laat het ons weten en laat je mening horen, want we zijn erg benieuwd of onze kijk misschien iets te kritisch is …
   Nog een laatste pluspuntje om onder de aandacht te brengen: In Vergeef Haar komt wel een lief vriendje voorbijlopen die een ontzettend schattige puppy cadeau doet. Wie wil dat nou niet?

​Recensie door Rosanne

---